Bp Piotr Turzyński: Bądźcie żywymi kamieniami w budowli, jaką jest Kościół w XXI wieku

Dziś, 8 czerwca w radomskiej katedrze pw. Opieki NMP w Radomiu Biskup Piotr Turzyński udzielił święceń diakonatu 6 klerykom radomskiego seminarium.

W homilii bp Piotr Turzyński zwrócił uwagę na nieprzerwaną od ponad dwudziestu wieków obecność Kościoła w świecie. Ta obecność związana jest z posługą głoszenia Słowa Bożego, modlitwy i dzieł miłości.

– Po Wniebowstąpieniu i Zesłaniu Duch Św. apostołowie gromadzą uczniów. Wspólnota żyje modlitwą, oddaje się posłudze Słowa, rozdaje jałmużnę, wspiera ubogich, żyje miłością. Kościół posiada dynamikę, przyciąga. Od początku widzimy Kościół, który jest wspólnotą modlitwy i miłości. Ponieważ liczba uczniów Chrystusa rośnie, apostołowie potrzebują pomocników; decydują więc by wybrać sługi – pomocników, aby rozdawali chleb, służyli miłości. Słyszymy kryteria, kto się nadaje, aby służyć ludowi Bożemu: odznaczanie się dobrą sławą, pełni Ducha Świętego i mądrością, która polegała na właściwym widzeniu rzeczy i postrzegania ich źródła w Panu Bogu. Apostołowie wybrali siedmiu, wśród których bym m.in. Szczepan. Modlili się nad nimi, prosili Ducha Świętego i włożyli na nich ręce. Jesteśmy w XXI w i jest kontynuacja. I my jesteśmy nadal wspólnotą modlitwy i miłości. Celebruje się Eucharystię, żyje się Bożym Słowem. Kościół to Boża rodzina, która przez wieki żyje tym co otrzymała od Chrystusa. Kościół żyje miłością. I tu przez 2000 lat nic się nie zmienia. Bóg buduje swój Kościół przez wieki. Potrzebuje do tego żywych kamieni: ludzi, którzy pociągnięci urokiem Boga, Chrystusa, Ewangelii i miłości, służą. I oto Pan Bóg w tych latach upatrzył sobie sześciu. – mówił bp Piotr Turzyński.

Na zakończenie homilii wypowiedział słowa życzeń:

– Ciągle Bóg chce budować Kościół z żywych kamieni. Bądźcie więc wspaniałymi żywymi kamieniami w tej budowli Kościoła w XXI wieku. Wdzięczni za dziedzictwo, które było przed wami, pomnażajcie je na dobro dla ludzkich dusz. Głoście Boże Słowo, kochajcie, módlcie się. Wtedy spełnicie waszą misję. A Pan Bóg kiedyś na końcu powie: „Sługo dobry i wierny, wejdź do radości”.

bp Piotr Turzyński, homilia:

Liturgia święceń diakonatu składa się z kilku elementów. Pierwszym z nich jest prezentacja kandydatów do święceń. Nazwiska i parafie pochodzenia przyszłych diakonów przedstawił biskupowi i zebranym w katerze wiernym ks. prał. Jarosław Wojtkun, rektor radomskiego seminarium kandydatów.

ks. prał. Jarosław Wojtkun, prezentacja:

Drugim elementem jest deklaracja kandydatów zawierająca wyrażenie woli przystąpienia do święceń diakonatu oraz przyrzeczenia związane z obowiązkami wynikającymi z tego posługiwania. Wśród nich są m.in. życie w celibacie, modlitwa za Kościół (Liturgia Godzin) oraz posłuszeństwo Pasterzowi Diecezji. Obrzęd ten kończy „Litania do wszystkich świętych”.

Przyrzeczenia i Litania:

Najważniejszą momentem święceń jest dokonywany w ciszy gest nałożenia rąk na głowę każdego kandydata zakończony modlitwą konsekracyjną; podczas święceń diakonatu gestu nałożenia rąk dokonuje tylko biskup, który przewodniczy liturgii.

Liturgię święceń zamyka nałożenie liturgicznego stroju diakona, czyli stuły przełożonej na skos przez lewe ramię i dalmatyki, oraz powierzenie Ewangeliarza i pocałunek pokoju.

Funkcja diakona w Kościele niesie szereg zadań i uprawnień związanych z pomocą biskupom i księżom. Diakoni będą mogli przygotowywać Ofiarę Eucharystyczną i rozdzielać wiernym Ciało i Krew Pańską, głosić kazania i homilie, przewodniczyć modlitwom, udzielać chrztu, asystować przy zawieraniu związków małżeńskich oraz je błogosławić, nosić Wiatyk do ciężko chorych i przewodniczyć obrzędom pogrzebu. Będą również pełnili dzieła miłosierdzia w imieniu biskupa.

Święcenia diakonatu to wielkie święto dla seminarium duchownego, które przygotowuje kandydatów do święceń. Podczas liturgii byli obecni rektorzy oraz profesorowie WSD w Radomiu. Święcenia to również szczególne wydarzenie w życiu rodzin, z których pochodzą diakoni. Dlatego też we Mszy św. uczestniczyli rodzice diakonów, ich rodzeństwo i członkowie rodzin oraz liczne grono przyjaciół. Byli także nauczyciele, wychowawcy i katecheci oraz księża proboszczowie i wikariusze z parafii diakonów.