Bp Stefan Siczek urodził się 20 września 1937 r., w miejscowości Siczki, która wówczas należała do parafii Jedlnia. Rodzicami jego byli Jan i Julianna z domu Kamińska. Życie rodzinne było przeniknięte atmosferą wiary; swej mamie bp Stefan Siczek mówił, że była to „bardzo świątobliwa kobieta”. Sakrament chrztu świętego otrzymał 26 września 1937 r. przez posługę ks. Józefa Skoczewskiego, proboszcza parafii Jedlnia. W wieku dziesięciu lat otrzymał sakrament bierzmowania.
Przez pierwsze siedem lat życia przebywał w domu rodzinnym, gdzie wraz z sześciorgiem rodzeństwa pomagał rodzicom w pracach polowych. Podczas II wojny światowej wraz z całą rodziną i innymi mieszkańcami swej miejscowości musiał opuścić dom i udać się na tułaczkę, co mocno zapisało się w pamięci przyszłego biskupa.
Już w dzieciństwie odczuwał głos powołania do stanu duchownego. Był ministrantem i, pomimo że do kościoła trzeba było pokonać odległość 3 km, sumiennie uczęszczał na dyżury nie tylko w niedziele, ale i w dni powszednie. Przykłady gorliwej pracy kapłańskiej odnajdywał w życiu księży: ks. Mariana Nowakowskiego – ówczesny proboszcza parafii w Piotrowicach, ks. Feliksa Turbiarza – wikariusza parafii w Jedlni Letnisko, który przygotowywał go do Pierwszej Komunii świętej oraz ks. Józefa Gałana – wikariusza i prefekta parafii w Jedlni Letnisko. Późniejszy biskup pomocniczy diecezji radomskiej wyniósł ze swej parafii także bogactwo życia i doświadczenie spotkań ze zgromadzeniami zakonnymi: w okresie II wojny światowej do Jedlni Letnisko przybyły Siostry Służki Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej.
Po ukończeniu nauki w szkole w Piotrowicach w 1951 r. wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego Księży Misjonarzy w Krakowie. W krakowskiej szkole Stefan Siczek uczył się tylko rok. W 1952 r. władze komunistyczne przywłaszczyły sobie budynek szkoły, a samą szkołę zamknęły. Uczniowie zaś byli wzywani na przesłuchania do komunistycznych powiatowych urzędów ds. wyznań. Niemałe problemy ze znalezieniem nowej szkoły średniej miał również Stefan Siczek, który ostatecznie 1 września 1952 r. rozpoczął IX klasę Państwowego Liceum Ogólnokształcącego im. Tytusa Chałubińskiego w Radomiu. Po trzech latach nauki, w 1955 r. zdał z wynikiem dobrym egzamin dojrzałości.
Po zdaniu matury złożył dokumenty do Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. W podaniu napisał: „Pragnę […] poświęcić się służbie Bogu”, a w składanym wówczas życiorysie w następujący sposób motywował swą decyzję: „Chciałbym wstąpić do Seminarium Duchownego w Sandomierzu, rozumiejąc, że kapłaństwo jest moim powołaniem”. Już 8 grudnia 1955 r., w pierwszym roku formacji seminaryjnej, Stefan Siczek otrzymał strój duchowny. Kolejne lata formacji seminaryjnej zbliżały go do święceń kapłańskich. Tonsurę przyjął 17 listopada 1956 r. w kaplicy seminarium w Sandomierzu przez posługę bp. Jana Kantego Lorka. Subdiakonat otrzymał 13 listopada 1960 r. z rąk bp. Piotra Gołębiowskiego, a na diakona wyświęcił go 8 grudnia 1960 r. bp Jan Kanty Lorek. Święcenia kapłańskie, wraz z dwudziestoma kolegami, otrzymał w katedrze sandomierskiej 27 maja 1961 r. z rąk bp. Jana Kantego Lorka.
Pierwszą placówką, na którą 15 czerwca 1961 r. wysłał go jako wikariusza biskup sandomierski była parafia pw. św. Pawła Apostoła w Sandomierzu. Proboszczem był tam ks. kan. Julian Jarzyna – wykładowca języka łacińskiego w sandomierskim seminarium. Początek kapłaństwa ks. Stefana Siczka wiązał się z bardzo trudną sytuacją Kościoła w Polsce na początku lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Władze usunęły krzyże ze szkoły, a za nimi stopniowo usuwały lekcje religii. W tym czasie ks. Stefan Siczek z Sandomierza dojeżdżał rowerem do oddalonej o 7 kilometrów Rzeczycy Suchej, gdzie katechizował tamtejsze dzieci i młodzież.
W sandomierskiej parafii ks. Stefan Siczek posługiwał do 30 września 1963 r. Biskup sandomierski postanowił wówczas wysłać go na dalsze studia na Uniwersyt Gregoriański w Rzymie. Wobec negatywnych odpowiedzi władz państwowych na prośbę o wydanie paszportu, ks. S. Siczek rozpoczął w 1963 r. studia na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Studia te ukończył w 1967 r. z tytułem magistra prawa kanonicznego. Pracę magisterską napisał pod kierunkiem ks. prof. Józefa Rybczyka pod tytułem: „Powinowactwo jako przeszkoda małżeńska w prawodawstwie żydowskim, rzymskim i germańskim”.
5 sierpnia 1967 r. bp Piotr Gołębiowski ustanowił ks. Siczka wikariuszem parafii Sucha koło Pionek, a po dwóch latach – 19 sierpnia 1969 r. – mianował wikariuszem w Ćmielowie, gdzie dokończył przygotowanie rozprawy doktorskiej. Napisał ją pod kierunkiem bp. Walentego Wójcika, a nosiła ona tytuł: „Organizacja i kompetencja foralnego oficjalatu w Sandomierzu w latach 1522-1763”. Tytuł doktora prawa kanonicznego uzyskał w 1971 r.
W 1972 r. bp Piotr Gołębiowski mianował ks. Stefana Siczka ojcem duchownym Seminarium Duchownego w Sandomierzu na miejsce ks. kan. Ignacego Ziembickiego. Jako jedyny ojciec duchowny w seminarium codziennie celebrował dla kleryków Msze święte i wygłaszał homilie, służył im posługą w konfesjonale, prowadził dni skupienia i wygłaszał konferencje. W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, gdy represją stosowaną przez władze państwowe wobec alumnów było powoływanie ich do wojska, ks. S. Siczek odwiedzał ich w jednostkach wojskowych w Bartoszycach i na Śląsku.
Inne funkcje, które w tym okresie piastował ks. Siczek to: obrońca węzła małżeńskiego w Sądzie Kościelnym w Sandomierzu, diecezjalny kierownik Pielgrzymki Roku Świętego do Rzymu, sędzia diecezjalny w Sądzie Kościelnym Diecezji Sandomiersko-Radomskiej w Radomiu.
Po czternastu latach pełnienia funkcji ojca duchownego ks. S. Siczek poprosił o zwolnienie go z tej funkcji. 26 lipca 1986 r. bp Edward Materski przychylił się do tej prośby i zwolnił go z dotychczasowej funkcji, a jednocześnie mianował go kapelanem domu generalnego Zgromadzenia Sióstr Służek NMP Niepokalanej w Mariówce. Posługa kapelana wiązała się z codziennie celebrowaną dla nich Mszą świętą z homilią, z posługą w konfesjonale, z konferencjami ascetycznymi w czasie rekolekcji i dni skupienia, z wykładami dla nowicjuszek, juniorystek i w czasie innych spotkań formacyjnych.
To z Mariówki właśnie ówczesny papież Jan Paweł II powołał ks. S. Siczka na pierwszego biskupa pomocniczego nowoutworzonej diecezji radomskiej. Stało się to 25 marca 1992 r. Tego samego dnia mocą bulli „Totus Tuus Poloniae Populus” papież dokonał reorganizacji struktur administracji kościelnej w Polsce i powołał do istnienia m.in. diecezję radomską. Ks. Siczek wraz z biskupem Adamem Odzimkiem zostali biskupami pomocniczymi przy biskupie Edwardzie Materskim, dotychczasowym biskupie sandomiersko-radomskim.
Nominat otrzymał sakrę biskupią przed katedrą radomską 11 kwietnia 1992 r. Głównym konsekratorem był kard. Józef Glemp, Prymas Polski, a współkonsekratorami: abp Stanisław Nowak – metropolita częstochowski i bp Edward Materski – biskup radomski. Zawołaniem stały się słowa: „Vivere Evangelio” – „Żyć Ewangelią”, a stolicą tytularną zostało Dagno.
Biskup Stefan Siczek posługuje Kościołowi Radomskiemu od początku istnienia diecezji radomskiej. Wraz z bp. Adamem Odzimkiem wspierał on kolejnych biskupów radomskich. Był więc – obok bp. Adama Odzimka – wikariuszem generalnym bp. Edwarda Materskiego, bp. Jana Chrapka, bp. Zygmunta Zimowskiego i bp. Henryka Tomasika.
Począwszy od wakacji 1992 r. bp S. Siczek zamieszkał w budynku Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu. Od 1 września 1993 r. do 14 lutego 2001 r. był wykładowcą prawa kanonicznego w Wyższym Seminarium Duchownym w Radomiu. Począwszy od 15 lutego 2001 r. był wykładowcą prawa kanonicznego w Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Radomiu, a po zmianach strukturalnych, wykładał w Instytucie Teologicznym UKSW w Radomiu.
Biskup Stefan Siczek był delegatem biskupa radomskiego do spraw II Synodu Plenarnego i przewodniczącym Komisji Synodalnej Diecezji Radomskiej. Reprezentował też biskupa radomskiego w procesie kanonizacyjnym radomskich kapłanów – męczenników czasów II wojny światowej.
17 maja 1992 r. bp Stefan Siczek został mianowany przez biskupa radomskiego prałatem-dziekanem nowopowstałej Kapituły przy Kaplicy Matki Bożej Ostrobramskiej w Skarżysku-Kamiennej.
W związku z osiągnięciem przez pierwszego biskupa radomskiego Edwarda Materskiego wieku emerytalnego, Jan Paweł II 28 czerwca 1999 r. przyjął jego rezygnację i nowym biskupem radomskim mianował bp. Jana Chrapka. Nowy biskup radomski mianował bp. S. Siczka moderatorem Kurii Diecezji Radomskiej. Biskup Jan Chrapek kierował diecezją niewiele ponad dwa lata, gdyż 18 października 2001 r. w godzinach wieczornych zginął w wypadku samochodowym. 20 października 2001 r. Kolegium Konsultorów wybrało bp. Stefana Siczka na administratora diecezji radomskiej.
Biskup Stefan Siczek kierował diecezją przez ponad siedem miesięcy. W Wielki Czwartek, 28 marca 2002 r. ogłoszona została nominacja nowego biskupa radomskiego, którym został ks. Zygmunt Zimowski, dotychczasowy pracownik Kongregacji Nauki Wiary w Watykanie. Tamtego dnia bp S. Siczek, przewodnicząc Mszy świętej Krzyżma odczytał zebranym pismo nuncjusza apostolskiego abp. Józefa Kowalczyka, informujące o tej nominacji.
Rok 2009 przyniósł doniosłe wydarzenia dla Kościoła radomskiego. 18 kwietnia 2009 r. Benedykt XVI mianował dotychczasowego biskupa radomskiego Zygmunta Zimowskiego przewodniczącym Papieskiej Rady do Spraw Służby Zdrowia i Duszpasterstwa Chorych, podnosząc go jednocześnie do godności arcybiskupiej. Zgodnie z decyzją papieską abp Zygmunt Zimowski pełnił posługę administratora apostolskiego diecezji radomskiej do 30 czerwca 2009 r. Już następnego dnia, 1 lipca 2009 r. bp S. Siczek został ponownie wybrany przez Kolegium Konsultorów administratorem diecezji.
Ten okres sprawowania posługi administratora diecezji stanowił w życiu bp. S. Siczka czas szczególnie naznaczony krzyżem choroby. Wspomnieć należy, że jeszcze w kwietniu 2009 r. biskup znalazł się w szpitalu w Radomiu, a następnie w Warszawie. Kolejne dwa miesiące wypełnione były rekonwalescencją. A we wrześniu tego samego roku znów znalazł się w radomskim szpitalu na Józefowie, gdzie przeszedł poważną operację, a po niej – trwającą kilka tygodni – rekonwalescencję.
16 października 2009 r. Benedykt XVI mianował nowego biskupa radomskiego. Został nim dotychczasowy biskup pomocniczy diecezji siedleckiej, bp Henryk Tomasik. Kanonicznie nowy biskup radomski objął władzę w diecezji 12 listopada 2009 r., a dwa dni później odbył się ingres do radomskiej katedry.
W świadomości wielu kapłanów – dawnych wychowanków dzisiejszego biskupa pozostał on nadal ich „ojcem”. Biskup sam mówił, że wielu z nich bardziej traktowało go jak ojca duchownego niż przełożonego. Biskup Stefan Siczek chętnie uczestniczył w jubileuszach kapłańskich i spotkaniach rocznikowych. Wielokrotnie odwiedzał i wspierał chorujących księży. Często był proszony o homilie na pogrzebach księży. Wielokrotnie uczestniczył w pogrzebach rodziców księży.
Doświadczenie posługi kapłańskiej wśród sióstr zakonnych owocowało w pasterskiej posłudze bp. Stefana Siczka. Biskup aktywnie włączał się każdego roku w obchody Światowego Dnia Życia Konsekrowanego. Do ostatnich dni życia żywe i pełne wzajemnej wdzięczności były także kontakty biskupa ze Zgromadzeniem Sióstr Służek NMP Niepokalanej.
Biskup żywo uczestniczył także w życiu wspólnoty Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu, jako jeden z domowników. Niejednokrotnie podejmował posługę w seminaryjnej kaplicy, jak też uczestniczył w ważnych wydarzeniach seminaryjnej wspólnoty.
Biskup Stefan Siczek wielokrotnie wspierał prace związane z procesem kanonizacyjnym Sługi Bożego bp. Piotra Gołębiowskiego. Biskup Stefan Siczek często również odwoływał się do postaci Sługi Bożego ks. Wincentego Granata.
Mówiąc o swej posłudze bp S. Siczek wyznawał, że jego radością jest praca duszpasterska. Sposobnością wielorakich spotkań z wiernymi były dla niego przede wszystkim liczne wizytacje i odwiedziny parafii przy okazji innych posług.
Bardzo często i z upodobaniem biskup podkreślał i wspierał działalność świeckich w Kościele. Wielokrotnie mówił, że bliski jest mu Ruch Światło-Życie. Sam mówił o sobie, iż nigdy nie włączył się w oazę jako członek, ale nazywał siebie „sympatykiem oazy”. Wielokrotnie posługiwał dzieciom, młodzieży i rodzinom skupionym w Ruchu Światło-Życie.
Drugą grupą szczególnie bliską bp. S. Siczkowi byli harcerze ze Stowarzyszenia Harcerstwa Polskiego „Zawisza” Federacja Skautingu Europejskiego. Biskup odwiedzał ich w czasie letnich obozów, jak też podczas pracy rocznej, ale także i oni składali wizyty biskupowi.
Podkreślając często rolę świeckich w Kościele biskup chętnie odpowiadał na zaproszenia na spotkania formacyjne Duszpasterstwa Rodzin, Akcji Katolickiej, Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, Ruchu Rodzin Nazaretańskich, Odnowy w Duchu Świętym, Drogi Neokatechumenalnej, czy innych ruchów i stowarzyszeń katolickich. Zawsze bliscy byli mu ludzie młodzi. Od lat uczestniczył w przygotowaniu materiałów formacyjnych na pieszą pielgrzymkę na Jasną Górę, a pomysł utworzenia grupy akademickiej zyskał jego poparcie.
Rok 2011 przyniósł złoty jubileusz kapłaństwa bp. Stefana Siczka. Dwa dni przed jubileuszem w auli radomskiego seminarium odbyło się pełne radości spotkanie ukazujące w formie benefisu życie i kapłańską drogę bp. S. Siczka. Główne uroczystości odbyły się 27 maja 2011 r. w katedrze radomskiej. Uczestniczyli w nich: abp Stanisław Nowak –metropolita częstochowski, bp Wacław Depo – biskup zamojsko-lubaczowski i bp Krzysztof Nitkiewicz – biskup sandomierski, jak również bp Henryk Tomasik, bp Edward Materski i bp Adam Odzimek. Wraz z bp. S. Siczkiem świętowało 12 kolegów z rocznika święceń Jubilata. Szczególnym wydarzeniem było również świętowanie 20. rocznicy sakry biskupiej, które zawsze było związane z rocznicą powstania diecezji radomskiej.
Biskup Stefan Siczek zmarł w zaciszu swojego mieszkania w Wyższym Seminarium Duchownym w Radomiu 31 lipca 2012 r. w 52. roku kapłaństwa i 21. roku biskupstwa.
Na podstawie biografii autorstwa ks. prał. dr. Alberta Warso zamieszczonej w książce “Żyć Ewangelią. Wybór konferencji i homilii wygłoszonych w Zgromadzeniu Sióstr Służek NMPN w latach 1986-2011″ Biskupa Stefana Siczka (Wydawnictwo Diecezjalne i Drukarnia w Sandomierzu 2011, s. 13-104).
