Dziewictwo konsekrowane to jedna z form życia konsekrowanego obecna w Kościele. Stan życia poświęconego Bogu o długiej historii, bo już czasy apostolskie wspominają o kobietach, które w sposób niepodzielny, w większej wolności serca, ciała i ducha, podejmowały – za aprobatą Kościoła – decyzję życia w stanie dziewictwa dla Królestwa niebieskiego.
Temat konsekracji dziewic podjął na nowo Sobór Watykański II, co wkrótce zaowocowało odnowieniem rytu, stosowną regulacją w prawie kanonicznym, zatwierdzono polski przekład obrzędów konsekracji dziewic, powołano też podkomisję KEP ds. Indywidualnych Form Życia Konsekrowanego. W 2019 roku Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego wydała specjalną instrukcję na temat ordo virginum (stanu dziewic) zatytułowaną „Ecclasiae Sponsae Imago”. W naszej diecezji mieszkają trzy dziewice konsekrowane.
Stan dziewic obejmuje kobiety, które są konsekrowane Bogu przez ręce biskupa i powierzone jego pasterskiej pieczy. Pozostają one w swoim zwyczajnym kontekście życia, zakorzeniają się we wspólnocie diecezjalnej i nie należą do żadnego instytutu życia konsekrowanego. Przed konsekracją, czyli publicznym poświęceniem się na wyłączność Bogu, kandydatki na dziewice konsekrowane mają kilka lat na dokładne rozeznanie drogi, do której czują się powołane. Formację początkową zaczynają nie od tego, jak będą funkcjonować na co dzień, lecz od uznania, Kto stoi za ich pragnieniem, Kto konsekruje życie według tego pragnienia. Tak toczy się dialog pomiędzy Bożą łaską, a ludzką wolnością. Powołana stopniowo odkrywa na czym polega intymna, nierozerwalna i wyłączna więź z Boskim Oblubieńcem. Wówczas całkowita przynależność do Pana, związek na wieczność, potwierdzony przez ślubną więź, może prowadzić także do radosnej służby Chrystusowi, obecnemu w drugim człowieku.
Powołanie do życia konsekrowanego jest przede wszystkim Bożym darem. To Bóg wchodzi w tę wyjątkową relację z człowiekiem pierwszy i to On do trwania w niej inspiruje. Więź ta tworzy się i umacnia poprzez naśladowanie Go w najbardziej radykalny sposób, jaki jest osiągalny dla ludzi tutaj, na ziemi. Dziewica konsekrowana, w odpowiedzi na Boże wezwanie może „zainwestować” całe serce i cały entuzjazm w tych, za których się modli, czy do których jest posłana w ramach otrzymanego charyzmatu, wzbudzanego w niej przez Ducha Świętego.
Czystość, którą ślubuje dziewica konsekrowana ma służyć miłości wobec Boga i człowieka. Złożony ślub czystości wyraża konkretna postawa, przypominająca, że Bóg jest na pierwszym miejscu. Dziewica ma zatem całą sobą zaświadczyć o Jego mocy, wierności i czułości. Wybór tego powołania przypomina, że światu w ogóle potrzebne są relacje czystości, polegające na właściwym pojmowaniu miłości. Na pohybel powszechnym opiniom – ślub czystości nie polega na tym, że dziewica z czegoś rezygnuje. Chodzi raczej o to, co taka osoba – przez Chrystusa – wybiera. Bo czystość w pełnym sensie to nie tyle ograniczenia, ile możliwości, twórcza dyspozycyjność wobec Bożego planu i łaska świadectwa, że w codziennym życiu nas wszystkich Bóg składa swoje tajemnice, które wyznaczają początek, kierunek i cel ludzkiej historii.
Jednym z ważnych sprawdzianów dojrzałości dziewicy konsekrowanej jest świadomość tego, że droga, którą Bóg jej zaproponował, nie oznacza automatycznie osiągnięcia jakiejś „wyższej” formy doskonałości. To odkrycie, że Bóg daje doświadczenie szczęścia, którego szuka świat i nie znajduje nigdzie indziej, jak w rozpoznawaniu i realizowaniu Jego woli. Czasem ludzie pytają, czy warto wybierać taki sposób życia, skoro jest tyle pilnych potrzeb w zakresie troski o ubogich i w dziele nowej ewangelizacji, których wypełnienie nie wymaga składania ślubów zakonnych ani życia według rad ewangelicznych. Tymczasem osoby konsekrowane są świadkami tego, że człowiek został rzeczywiście stworzony na obraz
i podobieństwo Stwórcy i że ostatecznym sensem jego istnienia wcale nie jest skuteczność działania, lecz bezinteresowna (a więc prawdziwa i odważna) miłość i Boża chwała.
Dziewice konsekrowane wybierają Boga, bo naprawdę można się w Nim zakochać. Naprawdę można chcieć, by był On dla człowieka najbliższą Osobą już tutaj, na ziemi i by wszystko, co przyjdzie w życiu robić, miało w Nim swój początek, sens i cel. Dziewice żyjące w Polsce dzisiaj – prawniczki, lekarki, katechetki, plastyczki, informatyczki, mają sporo do zaoferowania światu. Całym życiem z pasją głoszą Ewangelię, podejmują się w Kościele różnych posług i zadań duszpasterskich. Spotykane na przystanku autobusowym, w drodze do pracy, w tłumie na ulicy, za biurkiem w szkole – takie jak inne kobiety – bez aureolki, bez habitu, jedynie z obrączką na palcu – wcale nie chcą być traktowane jak chodzące świętości. Oczywiście – pilnują tego, by codziennie uczestniczyć we Mszy świętej, słuchać Słowa Bożego, odmawiać z brewiarza Jutrznię i Nieszpory. Dbają o życie modlitwy, regularnie korzystają z sakramentów, podejmują praktyki pokutne, pracują nad sobą w kierownictwie duchowym. A także jak wszyscy pracują, prowadzą dom, spotykają się z przyjaciółmi. Wszystko to robią w Bogu. W konsekrowanej codzienności pokazują, że Jemu podoba się żyć tu i teraz, w całej zwyczajności i normalności naszego świata. I że jaki by ten świat nie był, zawsze jest w nim miejsce na świętość.
Przygotowała: Małgorzata Janiec, dziewica konsekrowana od 2014 r.
MODLITWA
Chwalimy Cię, Dziewicza Matko Boga, Niewiasto Przymierza, oczekiwania i spełnienia.
Bądź matką i nauczycielką dziewic konsekrowanych,
ponieważ naśladując Ciebie, z radością przyjmą Ewangelię i w niej odkryją na nowo każdego dnia z pokorą i zdumieniem święte pochodzenie ich oblubieńczego powołania.
Dziewico dziewic, Źródło zapieczętowane, Bramo do nieba, inspiruj i towarzysz tym naszym siostrom, aby miały dar duchowego rozeznawania i pielgrzymując poprzez historię żyły dynamizmem proroctwa z wolnością i odwagą z determinacją i czułością.
Niewiasto pełna łaski i przepełniona miłością Dziewico uczyniona Kościołem, błogosław ich drogę by nadzieja przenikała ich umysły i otwierała serca, kierując każdym ich krokiem, by wiara uczyniła ich ręce pracowitymi i twórczymi, aby ich życie stało się płodne i aby, antycypując tu i teraz w rzeczywistości Królestwa, pomnażały i budowały lud Boży, uczestnicząc w jego misji królewskiej, prorockiej i kapłańskiej.
Błogosławimy Cię Niewiasto Magnificat, Matko żyjącej Ewangelii i dla tych sióstr prosimy Cię: włącz je do swojej pieśni, wprowadź do Twego tańca, aby podążały za Barankiem dokądkolwiek się uda, z zapalonymi lampami, aby mogły także nas prowadzić na wieczną ucztę weselną do ostatniego uścisku z Miłością która nigdy się nie kończy.
(Ecclesiae Sponsae Imago 115)
