Bł. Honorat Koźmiński (16 października 1829 r. – 16 grudnia 1916 r.) przyszedł na świat w Białej Podlaskiej. Na chrzcie otrzymał imię Wacław. Był synem Stefana Koźmińskiego, budowniczego powiatowego i Aleksandry z Kahlów. Mimo głębokiej pobożności wyniesionej z domu rodzinnego, podczas pobytu w gimnazjum w Płocku stracił wiarę i zaparł się Boga. Po ukończeniu gimnazjum, studiował na wydziale architektury w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie.
23 kwietnia 1846 r. został aresztowany pod zarzutem udziału w spisku przeciwko Rosji i uwięziony w Cytadeli Warszawskiej. Przeżywał wówczas ogromny bunt przeciw Bogu i Kościołowi. Kluczem do zrozumienia jego wewnętrznej przemiany jest mistyczne spotkanie z Chrystusem w Cytadeli Warszawskiej. Po latach, chcąc więcej ukryć z tego wydarzenia, niż ujawnić napisał:
„Matka Boża ubłagana przez moją Matkę, bo sam nie myślałem o poprawie, przyczyniła się do Pana Jezusa, iż przyszedł do mnie do celi więziennej i łagodnie mnie do wiary przyprowadził”.
W marcu 1847 r. został zwolniony z więzienia. Odbył spowiedź z całego życia i zaczął prowadzić surowe, ascetyczne życie. 8 grudnia 1848 roku wstąpił do zakonu kapucynów, gdzie otrzymał imię Honorat. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 grudnia 1852 roku w kościele św. Krzyża w Warszawie. W klasztorze warszawskim zapisał się jako wspaniały rekolekcjonista, misjonarz ludowy, spowiednik, nauczyciel religii, dyrektor Franciszkańskiego Zakonu Świeckich (III Zakon) oraz promotor Żywego Różańca. Był również dobrym kaznodzieją, zwłaszcza maryjnym. Dewizą jego życia były słowa Tuus totus.
Po przerwaniu duszpasterstwa kapucynów w Warszawie na skutek kasaty klasztoru przez władze carskie, o. Honorat został przewieziony w listopadzie 1864 roku do Zakroczymia, gdzie przebywał 28 lat. Po skasowaniu przez władze carskie klasztoru w Zakroczymiu w 1892 r., pieszo przeszedł on do klasztoru w Nowym Mieście nad Pilicą, gdzie przebywał 24 lata.
Ograniczenie działalności i brak swobody poruszania się poza klasztorem nie zgasiły jego zapału. Miejscem pracy stał się konfesjonał. Sławę wielkiego dobroczyńcy Polski i Kościoła zapewniała mu działalność zakonotwórcza. Bł. Honorat rozpoznał w sercu wielu ludzi pragnienie życia zakonnego. Ponieważ nie można było zakładać nowych zgromadzeń i nosić habitów, zakładał ukryte wspólnoty zakonne. Mimo trudnych warunków, idąc za natchnieniem Bożym założył 26 zgromadzeń zakonnych (3 habitowe i 23 niehabitowe, z których obecnie 13 odznacza się żywotnością). Ich członkinie składają śluby zakonne: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Nie nosząc habitów i zewnętrznych oznak zakonnych, żyją wśród ludzi i podejmują apostolstwo w wielu środowiskach społecznych. Model ukrytego życia zakonnego odkrył o. Honorat w Ewangelii, mianowicie w życiu Chrystusa ukrywającego swą Boskość i w życiu Maryi, ukrywającej swoje jedyne w dziejach ludzkości wybranie.
Był nie tylko twórcą nowej formy życia zakonnego, ale również inicjatorem narodowej pielgrzymki na Jasną Górę (15 sierpnia 1906 r.), pomysłodawcą i współtwórcą ustanowienia święta Matki Bożej Częstochowskiej (po raz pierwszy obchodzono je 29 sierpnia 1906 r.) oraz propagatorem objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie (1877 r.), pod wpływem których założył Zgromadzenie Sióstr Służek NMP Niepokalanej.
Bł. Honorat łączył apostolstwo słowa i czynu z apostolstwem pióra. Najważniejsze dzieła to: „Powieść nad powieściami”, „Święty Franciszek Seraficki”, „Czym jest Maryja” oraz „Notatnik duchowy”.
Zmarł w opinii świętości 16 grudnia 1916 r. Papież Jan Paweł II ogłosił Honorata błogosławionym w Rzymie 16 października 1988 r. W roku 20. rocznicy beatyfikacji Ojca Honorata Senat Rzeczypospolitej Polskiej w uchwale z 16 października 2008 r. uznał Błogosławionego za godny naśladowania wzór Polaka oddanego sprawom Ojczyzny. W czerwcu 2016 r. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w roku stulecia jego śmierci ogłosił bł. Honorata Patronem Roku 2017 razem z Bratem Albertem Chmielowskim.
