Herb bp. Piotra Turzyńskiego zbudowany jest na tarczy hiszpańskiej. W niebieskim polu znajduje się srebrny krzyż łaciński, który dotyka ramionami krawędzi tarczy herbowej i jest przesunięty w lewo, przez co prawe jego ramię jest dłuższe. Pod nim – w prawej dolnej ćwiartce – umieszczona jest figura Matki Bożej.
Srebro oznacza pokorę, czystość i przejrzystość. Niebieska tynktura tarczy symbolizuje zaś niebo. Przedstawienie herbowe podkreśla tajemnicę Odkupienia dokonaną przez Chrystusa na krzyżu. Krzyż w zestawieniu z figurą Niepokalanej nawiązuje do wydarzenia Golgoty, gdzie pod krzyżem Chrystusa stała Jego Matka (por. J 19,25-27). Srebrny krzyż i srebrna figura Maryi symbolizują również chwałę i radość paschalną. W omawianym herbie krzyż staje się więc chwalebnym i zaszczytnym znakiem wierzących (por. Ga 6,14), a Maryja, wyciągająca ręce w dół w geście otwartych dłoni – Pośredniczką wszelkich łask.
Krzyż i symbol Matki Bożej nawiązują swą stylistyką do herbu św. Jana Pawła II. Odnosi się do niego także tynktura tarczy omawianego tu herbu. Odmienioną wersję papieskiego herbu bp Piotr Turzyński tłumaczy życiem w blasku Papieża-Polaka i przynależnością do Pokolenia Jana Pawła II.
Figura Matki Bożej jest przedstawieniem statuy z Centrum Ruchu Światło-Życie w Krościenku nad Dunajcem i nosi wezwanie „Niepokalanej, Matki Kościoła”. W ten sposób biskup pomocniczy diecezji radomskiej nawiązuje do Ruchu Światło-Życie, w którym sam przeżywał formację, w którym posługiwał młodzieży i rodzinom, i który stanowił środowisko jego dojrzewania do posługi biskupiej.
Motto biskupiego posługiwania wypisane na szarfie brzmi: „Ecclesia Mater – Mater Ecclesiae” („Kościół Matka – Matka Kościoła”). Zawołanie to, wpisane w formację proponowaną przez Ruch Światło-Życie, ponownie ukazuje związek bp. Piotra Turzyńskiego z tym posoborowym Ruchem. Było ono hasłem oazowego roku formacji w czasie, gdy w 1982 r. – rozczytując głos powołania – wstępował on do Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu.
