– Panu Bogu dziękujemy za wszystkie dobre rodziny i małżeństwa. Dziękujemy także wszystkim, którzy, mimo trudności, żyją Sakramentem Małżeństwa, złożonym ślubem i wzajemnym zobowiązaniem. Dziękujemy także za to, że w wielu rodzinach proces wychowania dzieci i młodzieży przebiega w duchu Ewangelii. – napisał bp Henryk Tomasik w Liście pasterskim na I Niedzielę Adwentu 2019 roku. Oto treść listu:
List pasterski na I Niedzielę Adwentu 2019 roku
Eucharystia. Rodzina
1. Boże słowo, które dzisiaj rozważamy, akcentuje prawdę o Jezusie Chrystusie, który jest centrum historii zbawienia. Prorok Izajasz, urodzony w 765 roku przed Chrystusem, zapowiada w I Czytaniu Mesjasza mówiąc: „Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami… On będzie rozjemcą pomiędzy ludami i sędzią dla licznych narodów” (Iz 2, 3-4). Misja Jezusa Chrystusa tworzy nową rzeczywistość. Dzięki temu św. Paweł, który stwierdził, że został zdobyty przez Chrystusa (por. Flp 3,12), może nas zapewnić w II Czytaniu: „Teraz bowiem zbawienie jest bliżej nas niż wtedy, gdy uwierzyliśmy. Noc się posunęła, a przybliżył się dzień” (Iz 13, 11-12). Wymaga to odpowiednich decyzji i czuwania. Dlatego też św. Paweł dodaje: „Odrzućmy więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła! Żyjmy przyzwoicie jak w jasny dzień” (Iz 13, 12-13). Sam Jezus Chrystus zachęca nas w dzisiejszej Ewangelii: „Dlatego i wy bądźcie gotowi, bo o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie”.
2. Jezus Chrystus jest centrum historii. Ważne jest jednak to, aby Zbawiciel był także w centrum naszego życia; w centrum czasu, który nam daje Pan Bóg. W pierwszą niedzielę Adwentu, która rozpoczyna rok liturgiczny, Kościół w Polsce inauguruje nowy program duszpasterski pod hasłem „Eucharystia daje życie”. Realizowanie tego programu będzie trwało 3 lata. „Wielka tajemnica wiary” – to temat roku 2019/2020. Mottem biblijnym będą słowa Jezusa Chrystusa zapisane w Ewangelii św. Jana: „[…] abyście uwierzyli w Tego, którego [Bóg] posłał” (J 6, 29). Celem programu duszpasterskiego jest ożywienie naszej wiary w Eucharystię, tak, aby była tajemnicą wyznawaną, celebrowaną i świętowaną (por. Benedykt XVI, adhortacja apostolska Sacramentum caritatis [SC]).
3. Jest to także realizowanie zadania, o którym mówi Konstytucja o Liturgii: „Kościół zatem bardzo się troszczy o to, aby chrześcijanie w tym misterium wiary nie uczestniczyli jak obcy lub milczący widzowie, lecz aby przez obrzędy i modlitwy misterium to dobrze rozumieli, w świętej czynności brali udział świadomie, pobożnie i czynnie, byli kształtowani przez słowo Boże, posilali się przy stole Ciała Pańskiego i składali Bogu dziękczynienie; aby ofiarując niepokalaną Hostię nie tylko przez ręce kapłana, lecz także razem z nim, uczyli się ofiarowywać samych siebie i za pośrednictwem Chrystusa z każdym dniem doskonalili się w zjednoczeniu z Bogiem i wzajemnie ze sobą, aby ostatecznie Bóg był wszystkim we wszystkich” (KL 48).
4. Św. Jan Ewangelista, opisując Ostatnią Wieczerzę, akcentuje niezwykle ważny moment: „Było to przed Świętem Paschy. Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował” (J 13,1). Owocem tej miłości jest cała Tajemnica Odkupienia. Jej szczególnym znakiem jest Sakrament Kapłaństwa oraz Sakrament Eucharystii. Nasz udział we Mszy Świętej wyraża wiarę i wdzięczność wobec Pana Boga za te dary, które są owocem Ostatniej Wieczerzy i Wielkiego Piątku. Nie wystarczy zatem „zwykła obecność”. Ważny jest udział świadomy ze zrozumieniem słów i znaków, które tworzą Liturgię Mszy Świętej. Udział pobożny wyraża się w tym, że wypowiadanym słowom i wykonywanym gestom towarzyszą nasze akty wiary, uwielbienia, dziękczynienia, przebłagania i prośby, tak jak w pięknym hymnie Chwała na wysokości Bogu: „Wielbimy Cię. … Dzięki Ci składamy …. zmiłuj się nad nami … przyjm błaganie nasze”. Udział czynny – to nasze zaangażowanie we wspólne modlitwy, dialogi liturgiczne, wspólny śpiew, a także wykonywanie niektórych czynności liturgicznych.
5. Zachęcam Was, Drodzy Bracia i Siostry, do pogłębionej refleksji na temat Mszy Świętej, która ma różne nazwy: „Łamanie chleba”, „Eucharystia” „Najświętsza Ofiara”, „Uczta Pańska”. Zapraszam do lektury książek na temat Mszy Świętej, korzystania z katechez i konferencji na temat Eucharystii, a przede wszystkim do osobistej i wspólnotowej adoracji Najświętszego Sakramentu.
6. Rok duszpasterski 2019/2010 będziemy ponadto przeżywać w Diecezji Radomskiej jako Rok Rodziny. „Wiemy, że rodzina jest pierwszą i podstawową ludzką wspólnotą. Jest środowiskiem życia i środowiskiem miłości. Życie całych społeczeństw, narodów, państw, Kościoła, zależy od tego, czy rodzina jest pośród nich prawdziwym środowiskiem życia i środowiskiem miłości” – mówił Św. Jan Paweł II na Jasnej Górze. (Jasna Góra, 5 czerwca 1979 roku, Apel Jasnogórski).
Rodzina chrześcijańska powstaje na fundamencie, którym jest Sakrament Małżeństwa. Sakrament jest widzialnym znakiem niewidzialnej łaski Bożej. Każdy Sakrament sprowadza do serca łaski wysłużone nam przez Chrystusa Odkupiciela. Takim Sakramentem jest także Sakrament Małżeństwa. Jezus Chrystus podniósł do rangi Sakramentu wzajemny wybór małżonków, którzy wobec Kościoła wyrażają taką wolę (KPK, 1055, par.1; KKK, 1601).
7. Rota przysięgi małżeńskiej: „Ja …. biorę Ciebie za męża – żonę – i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że Cię nie opuszczę aż do śmierci” – ma wymiar naturalnego zobowiązania wobec drugiej osoby. Jest to także przysięga, czyli wezwanie Pana Boga na świadka prawdziwości wypowiadanych słów: „Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci”. Jest to także ślub. Ślub to decyzja wykonania czegoś dobrego złożona samemu Panu Bogu. Katechizm Kościoła Katolickiego uczy nas: „Ślub jest świadomą i dobrowolną obietnicą uczynioną Bogu…” (KPK, 1191, par.1; KKK, 2102). A zatem podczas zawierania Sakramentu Małżeństwa małżonkowie wspólnie składają wzajemne zobowiązanie wobec Pana Boga. Składają ślub.
8. Panu Bogu dziękujemy za wszystkie dobre rodziny i małżeństwa. Dziękujemy także wszystkim, którzy, mimo trudności, żyją Sakramentem Małżeństwa, złożonym ślubem i wzajemnym zobowiązaniem. Dziękujemy także za to, że w wielu rodzinach proces wychowania dzieci i młodzieży przebiega w duchu Ewangelii.
9. Podczas zawierania Sakramentu Małżeństwa padło pytanie: „Czy chcecie przyjąć i po katolicku wychować potomstwo, którym was Bóg obdarzy?”. Twierdząca odpowiedź „chcemy” była przyjęciem zobowiązania za życie każdego dziecka oraz za kształt tego życia nadany przez wychowanie. W liturgii Sakramentu Chrztu Świętego, który jest udzielany dziecku w wierze jego rodziców, został uroczyście potwierdzony ten obowiązek wychowania. Celebrans Sakramentu Chrztu Świętego zapytał: „Drodzy rodzice, prosząc o chrzest dla waszego dziecka, przyjmujecie na siebie obowiązek wychowania go w wierze, aby zachowując Boże przykazania, miłowało Boga i bliźniego, jak nas nauczył Jezus Chrystus. Czy jesteście świadomi tego obowiązku?”. Odpowiedź: „Jesteśmy tego świadomi” – była publicznym potwierdzeniem prawa i obowiązku rodziców do religijnego wychowania dzieci i młodzieży.
Z niepokojem jednak patrzymy na szybko rozpadające się związki małżeńskie, na istniejące związki niesakramentalne oraz na brak prawdziwie chrześcijańskiego wychowania w wielu rodzinach. Potrzebna jest pogłębiona refleksja na temat rodziny chrześcijańskiej, Sakramentu Małżeństwa oraz odpowiedzialności za religijne wychowanie dzieci i młodzieży. Konieczna jest wielka troska rodziców o uczestnictwo młodego człowieka w niedzielnej Mszy Świętej oraz dobry udział w katechezie szkolnej.
Potrzebna jest gorąca modlitwa w intencji rodzin.
10. Dlatego też w dniu 25 marca 2020 roku, w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, rozpoczniemy Jerycho Różańcowe w intencji rodzin. Każda parafia, w wyznaczonym dniu, będzie trwała 24 godziny przed wystawionym Najświętszym Sakramentem. Będzie to czas adoracji Najświętszego Sakramentu, czas dziękczynienia za Tajemnicę Odkupienia oraz czas modlitwy błagalnej, z różańcem w ręku, w intencji rodzin, małżonków i dzieci.
Na trud kształtowania naszego życia w duchu Ewangelii, tak, aby Jezus Chrystus był w centrum naszego życia osobistego i rodzinnego – z serca błogosławię.
+ Henryk Tomasik
Biskup Radomski
