Kobieta jako matka

Kobiecość jest cechą, którą można odnaleźć zarówno w wyglądzie, zacho­waniu jak i w sposobie bycia kobiety. Kobieta obdarzona ową cechą, wydaje się być czuła, delikatna i subtelna. Polega ona na mężczyźnie, pragnie by się o nią troszczył. Pozbawiona jest typowo męskich cech tj.: brutalność czy agresywność. Prawdziwa kobieta, niejako z natury jest dumna ze swej kobiecości i z wielką rado­ścią wypełnia swą rolę żony i matki, budując szczęśliwy dom dla swej rodziny. Jej życiową karierą jest budowanie ogniska domowego, jej głównym zajęciem jest życie codzienne w domu. Pragnie, by jej mąż cieszył się społecznym uznaniem, a dzieci wiodły szczęśliwe życie.

Najpełniej wszystkie talenty kobiety rozwija macierzyństwo. Nie chodzi tylko o macierzyństwo biologiczne ale także macierzyństwo duchowe. Każda młoda kobieta ma dojrzewać do postawy matki. Rolą matki jest zabezpieczyć sobą życie dziecka, poprzez dawanie wszystkiego, także własnej krwi. Ciało kobiety i jej fizjologia służy życiu dziecka, które będzie się w niej rozwijało, to ona zabezpiecza dalsze życie swojego dziecka. Dla każdej kobiety bycie matką jest wielkim zadaniem, a jednocześnie radością, którą przeżywa wraz ze swoim mężem, który dzięki niej doświadcza daru ojcostwa. Macierzyństwo to punkt zwrotny w życiu kobiety.

Macierzyństwo kobiety dopełnieniem ojcostwa mężczyzny

Macierzyństwo jest owocem małżeńskiego zjednoczenia przeżywanego jako dar. Ono otwiera małżonków na dar nowego życia. Macierzyństwo zawiera w sobie otwarcie na nową osobę. I choć jest ono związane z osobową strukturą kobiecości, to jednak dokonuje się za sprawą ojcostwa, tak jak ojcostwo realizuje się za sprawą macierzyństwa. W tym macierzyństwie, które łączy się z ojcostwem mężczyzny, odzwierciedla się rodzicielstwo. Mimo że należy ono do mężczy­zny i kobiety, to jednak o wiele bardziej rodzicielstwo, dokonuje się w kobiecie i poprzez kobietę, ponieważ matka nosi dziecko pod swoim sercem przez dzie­więć miesięcy, rodzi je w trudach, a potem otacza macierzyńską miłością.

Z rodzicielstwem łączy się także wychowanie człowieka. Jest ono przedłu­żeniem rodzicielstwa i winno zawierać zarówno wkład macierzyński, jak i ojcowski. W adhortacji apostolskiej Familiaris consortio Jan Paweł II podkreśla, że „miłość ojcowska i macierzyńska od początku staje się duszą, a przez to normą, która inspi­ruje i nadaje kierunek całej konkretnej działalności wychowawczej, ubogacając ją tak cennymi owocami miłości, jak: czułość, stałość, dobroć, usłużność, bezintere­sowność i duch ofiary” (FC 36).

Bycie matką – szczególna rola kobiety

Rola kobiety jako matki, rozpoczyna się już w momencie poczęcia i polega na trosce, o swój stan psychiczny, fizyczny i duchowy, a tym samym wiąże się z troską o dziecko. Po urodzeniu, macierzyńska rola kobiety realizuje się w funkcji opiekuńczej i pielęgnacyjnej, dotyczy karmienia i zabaw z dzieckiem.

Miłość matki jest prototypem wszelkich kontaktów społecznych dziecka, udziela pomocy w tworzeniu pozytywnego obrazu siebie, umożliwia odczytanie otaczającego świata. To właśnie od matki zależy, jaki jest świat dla dziecka, przez to, że ona pochyla się nad dzieckiem oraz odpowiada na jego potrzeby. Tym spo­sobem matka przygotowuje dziecko do pełnienia w przyszłości pozytywnych ról społecznych, do życia we wspólnocie Kościoła. Jest dla dziecka pierwszym auto­rytetem i źródłem postępowania etycznego, a także przekazuje mu pierwszy obraz kobiecości.

W kobiecie i matce, dzieci powinny znaleźć zrozumienie i ukojenie. Kobiety powinny być ostoją mądrości i mieć ręce gotowe do przytulenia. Dom, który tworzy kobieta powinien być pełen zapachu i kobiecości. To ona stwarza i zapoczątkowuje styl życia chrześcijańskiego. To matka powinna być kierowni­kiem duchowym, nauczycielką życia ukazującą Boga swoim dzieciom.

O ile w czasie ciąży, kobieta jest mamą przede wszystkim w swojej gło­wie, gdyż często myśli o dziecku, jego wyglądzie i zachowaniu, zastanawia się, jak bardzo zmieni się jej życie, planuje opiekę nad dzieckiem oraz sposób wycho­wywania, o tyle w momencie porodu, te wszystkie wyobrażenia przybierają realną postać noworodka – jej małego dziecka. Wówczas zaczyna się budowanie więzi pomiędzy, matką a jej nowo narodzonym maleństwem.

Warto przyjrzeć się jak ten proces budowania więzi wygląda, bo choć zwykle młode mamy nie zdają sobie z tego sprawy, bezpośrednio po porodzie zdecydowana większość zachowuje się dokładnie tak samo. W pierwszym etapie, po przyjściu dziecka na świat najważniejsze dla matki jest upewnienie się, że jej dziecko żyje. Dlatego tak ważny jest moment położenia noworodka na brzuchu matki, aby mogła poczuć jego ciężar, ciepło i zapach – to najbardziej pierwotna potrzeba, pierwszy namacalny dowód macierzyństwa.

Zagrożenie macierzyństwa

Niestety obecnie macierzyństwo staje się przedmiotem licznych kry­tyk i kontestacji. Niektórzy uważają je za barierę narzuconą osobowości kobie­cej. Wiele kobiet wyrzeka się macierzyństwa, by oddać się pracy zawodowej i domaga się zniszczenia w sobie dziecka. Dlatego należy przywrócić poszanowa­nie dla macierzyństwa. Kobieta jest wezwana do uświadomienia sobie wartości macierzyństwa.

Warto dla podsumowania przytoczyć słowa podziękowania, kierowane przez Jana Pawła II do każdej kobiety matki. W Liście do Kobiet święty Papież tak pisał: „Dziękujemy ci, kobieto-matko, która w swym łonie nosisz istotę ludzką w radości i trudzie jedynego doświadczenia, które sprawia, że stajesz się Bożym

uśmiechem dla przychodzącego na świat dziecka, przewodniczką dla jego pierw­szych kroków, oparciem w okresie dorastania i punktem odniesienia na dalszej drodze życia” (LdK 2).

Świadectwo

Tak o swojej kobiecości pisze Daria: Długo się zastanawiałam, jak ubrać w słowa to, co od dłuższego czasu chodzi mi po głowie. Jestem zdania, że to wła­śnie kobieta w największej części tworzy domową atmosferę i jest prawdziwą piastunką domowego ogniska. Bez znaczenia, czy mieszka sama, czy z mężem i czy ma dzieci, kreuje wokół siebie czarującą rzeczywistość. Kobiecość jest wro­dzoną predyspozycją do dbałości o piękno na co dzień, pozujące się w pragnieniu porządku, radości z przygotowywania posiłków czy dekorowania wnętrza. Kobie­cość, oprócz powiązania z pięknem, kojarzy mi się z siłą. Jest to zupełnie inny rodzaj siły niż fizyczna. Siła kobiety leży w jej wytrwałości w znoszeniu niedogod­ności, w cierpliwości i wrażliwości. Dzięki tym cechom kobieta umie zaopiekować się chorym i dzieckiem, często lepiej niż mężczyzna.

*

Macierzyństwo jest najwspanialszym przejawem kobiecości. Każda kobieta ma je wpisane w swoją osobowość. Realizuje się na wszystkich przejaw aż życia i funkcjonowania kobiety. Niezależnie, czy jest matką w sensie fizycz­nym, czy duchowym jest powołana do bycia matką. Realizując się jako matka jest najważniejszą i niezastąpioną osobą w życiu każdego człowieka. Bez kobiety matki człowiek jest wewnętrznie okaleczony. Dzięki miłości macierzyńskiej, bez­interesowności, czułości ludzie patrzą na świat lepiej i łatwiej im kochać innych w sposób dojrzały.