Relikwie bł. Ewy Noiszewskiej i bł. Marty Wieckiej peregrynują po szpitalach Diecezji Radomskiej. W czwartek, 4 października, nawiedziły Mazowiecki Szpital Specjalistyczny na radomskim Józefowie. Szpital obchodzi w tym roku jubileusz 20-lecia istnienia.
– Te relikwie będą pielgrzymować po szpitalach naszej diecezji. Mamy nadzieję, że obecność tych relikwii spełni rolę inspiracji do pięknej, szlachetnej służby dla człowieka chorego – mówi ks. Konrad Wójcik, diecezjalny duszpasterz służby zdrowia.
Z okazji nawiedzenia i jubileuszu w kaplicy szpitala na Józefowie została odprawiona Msza św., której przewodniczył bp Henryk Tomasik.
Po Eucharystii relikwie zostały przekazane do Radomskiego Centrum Onkologii.
Peregrynację relikwii po szpitalach Diecezji Radomskiej poprzedził Kongres Służby Zdrowia pt. “Szlachetni Polacy w Służbie Zdrowia”, który odbył się w ostatnią sobotę września w Radomiu.
Bł. Ewa Noiszewska – właściwie Bogumiła Noiszewska urodziła się 24 czerwca 1885 r. w Ostaniszkach. W 1914 r. ukończyła z wyróżnieniem studia medyczne w Petersburgu. W czasie I wojny światowej pracowała w lazaretach. W 1919 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia NMP i przybrała imię zakonne Ewa od Opatrzności. W kolejnych latach pracowała jako nauczycielka w szkołach Zgromadzenia w Szymanowie, Jazłowcu, Jarosławiu i Słonimie. Przede wszystkim posługiwała jednak jako lekarz zgromadzenia i lekarz szkolny oraz infirmerka w internatach; udzielała ponadto pomocy medycznej ludziom spoza klasztoru. Starała się, w ciągu całego swego życia realizować zasadę, że świętości trzeba szukać w każdym miejscu, w każdej chwili i w każdej sytuacji. Po II wojny światowej, pomagała wszystkim potrzebującym, głodującym, rodzinom więźniów i zamordowanych; na terenie klasztoru ukrywała Żydów. Została aresztowana 18 grudnia 1942 r. przez Gestapo, a następnego dnia rozstrzelana na Górze Pietralewickiej koło Słonimia. Została beatyfikowana 13 czerwca 1999 r. w Warszawie przez Jana Pawła II w grupie 108. błogosławionych męczenników II wojny światowej.
Bł. Marta Wiecka – urodziła się 12 stycznia 1874 roku we wsi Nowy Wiec, na Pomorzu. W kwietniu 1892 r. została przyjęta do postulatu sióstr szarytek (Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo) w Krakowie; 15 sierpnia 1897 roku złożyła pierwsze śluby. Z wielkim oddaniem służyła chorym, w których zawsze widziała Chrystusa. Była prawdziwą siostrą miłosierdzia – całkowicie oddaną Bogu, służącą ludziom chorym i cierpiącym w wincentyńskim duchu pokory, prostoty i miłości. Pracowała kolejno w szpitalach: we Lwowie, Podhajcach, Bochni i Śniatynie. Żaden chory na jej oddziale nie umarł bez pojednania z Bogiem. Uśmiechnięta, pełna cierpliwości i niezwykłej dobroci, niosła ulgę nie tylko cierpiącemu ciału, ale zabiegała też o zdrowie ducha powierzonych jej chorych. Mając zaledwie 30 lat, oddała życie za pracownika szpitala, ojca rodziny, którego zastąpiła przy dezynfekcji pomieszczenia po osobie chorej na tyfus. Zaraziwszy się tą chorobą, zmarła 30 maja 1904 roku w Śniatynie (obecnie Ukraina). Benedykt XVI w lipcu 2007 roku zatwierdził dekret o uznaniu cudu przypisywanego wstawiennictwu s. Marty. Beatyfikowana 25 maja 2008 roku we Lwowie.
[FAG id=8867]
