Parafia została erygowana przez abp. Jarosława Bogorię Skotnickiego ok. 1372 r. i wtedy też powstał pierwotny drewniany kościół pw. św. Wawrzyńca i św. Idziego. Na jego miejscu wzniesiono w 1420 r. nowy, murowany, który był dedykowany w 1521 r. W połowie XVI w. przeszedł w ręce protestantów. Kościół został odzyskany, gdy rodzina Podlodowskich przeszła na katolicyzm. W 1908 r. świątynia została powiększona o część nawy i wieżę. W 1915 r., w wyniku działań wojennych, kościół został zniszczony, a następnie odbudowany w latach 1917–1923 staraniem ks. Piotra Dembowskiego. Dedykacji świątyni dokonał w 1923 r. bp Paweł Kubicki. Restaurację kościoła podjęto w 1984 r. Jest budowlą orientowaną, wzniesioną z cegły.
Opieki NMP (druga niedziela po Wszystkich Świętych)
Dni adoracji Najświętszego Sakramentu:
III sobota Adwentu
Nabożeństwa:
pierwszy czwartek i piątek miesiąca – adoracja od 16.00
pierwsza sobota miesiąca – 17.30
majowe i czerwcowe – 17.30
Historia:
Pierwotny kościół drewniany pw. św. Bartłomieja istniał tu w 1440 r. Wtedy też powstała parafia. W XVI w. kościół opustoszał, gdyż urządzono zbory ariańskie we Wsoli i w Owadowie. W 1629 r. Krzysztof Siemieński zbudował nowy kościół modrzewiowy, który został dedykowany w 1634 r. przez bp. Tomasza Oborskiego. Obecny kościół, wg projektu arch. Jarosława Wojciechowskiego i Kazimierza Prokulskiego, zbudowano w latach 1918–1930 staraniem ks. Piotra Janaszka, ks. Wacława Wójcika i ks. Władysława Muszalskiego, przy wsparciu miejscowej ludności. Dedykował go 15 IX 1934 r. bp Włodzimierz Jasiński. Świątynia była restaurowana w 1970 r. Kościół jest obiektem w stylu neoromańskim wzniesionym z czerwonej cegły.
Najświętszego Serca Pana Jezusa (piątek po Oktawie Bożego Ciała),
Przemienienie Pańskie (6 sierpnia),
Niepokalanego Poczęcia NMP (8 grudnia),
Ścięcie św. Jana Chrzciciela (29 sierpnia)
Kościół filialny:
św. Jana Chrzciciela w Czarnolesie,
Msza św.
w niedziele i święta o godz. 10.00;
w dni powszednie: w maju – 18.00, w październiku – 18.15
Historia:
Pierwszy, drewniany kościół w Wygodzie został zbudowany w 1955 r. staraniem ks. Józefa Adamczyka, proboszcza macierzystej parafii Gródek. Był on odnawiany w latach 1978–1979, a rozebrany w 1990 r. Parafia została erygowana 3 II 1957 r. przez bp. Jana Kantego Lorka z wiosek wydzielonych z parafii Grodek, Policzna, Łagów Kozienicki i Oleksów. Obecny kościół pw. Niepokalanego Poczęcia NMP, wg projektu arch. Zygmunta Koczonia, został zbudowany w latach 1989–1991 staraniem ks. Jerzego Rybusińskiego. Świątynię pobłogosławił bp Marian Zimałek 30 VI 1991 r. Kościół jest budowlą murowaną z czerwonej cegły. Dedykacji świątyni dokonał bp Stefan Siczek 7 VI 2002 r. Kościół filialny w Czarnolesie pw. św. Jana Chrzciciela został zbudowany wg projektu arch. Z. Koczonia w latach 1989–1991, staraniem ks. Jerzego Rybusińskiego i księży rodaków – Stefana i Stanisława Popisów. Pobłogosławił go bp Marian Zimałek 30 VI 1991 r.
Wysoka w XV w. stanowiła własność Zdziechowskich i Kozackich. Dziesięcinę oddawano opactwu w Wąchocku. Na terenie dzisiejszej parafii Wysoka znajduje się wioska Omięcin, w pobliżu której na gruntach nazywanych „czerwona ziemią” Zygmunt Siemieński założył miasteczko nazwane Zygmuntowem. Król Stanisław August Poniatowski w 1775 r. nadał miastu liczne przywileje, jednakże w 1816 r. miasto uległo likwidacji. W Omięcinie istniała kaplica dworska w XVIII w. We wsi Ostałówek istniał kościół pw. Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela, który zbudowano w 1609 r. z fundacji dziedzica Jana Rudzkiego. Przy nim bp Piotr Tylicki w początku XVII w. erygował parafię, która funkcjonowała z przerwami do połowy XVIII w. Zniszczony kościół został rozebrany pod koniec XIX w. Parafia Wysoka powstała przed 1326 r., a być może już w XIII w. Od XIV w. przewagę uzyskiwała Wysoka jako centrum duszpasterstwa tych terenów. Pierwotny drewniany kościół pw. św. Mikołaja w Wysokiej istniał w XVI w., a spłonął w 1696 r. W tym miejscu zbudowano w 1701 r. nowy kościół drewniany, który został dedykowany w 1744 r. przez bp. Michała Kunickiego. Przez lata podupadał, nie był remontowany i uległ zniszczeniu w początkach XIX w. Ostatecznie rozebrano go w 1815 r. W 1816 r. zbudowano tymczasową kaplicę, która w latach sześćdziesiątych XIX w. była w bardzo złym stanie. Obecny kościół został zbudowany w latach 1872–1875 staraniem ks. Michała Bartyzela. Świątynia została dedykowana w 1886 r. przez bp. Antoniego Ksawerego Sotkiewicza. W 1977 r. była restaurowana. Kościół jest jednonawowy, halowy, orientowany, wzniesiony z kamienia szydłowieckiego.
NMP Królowej Różańca Świętego (tytuł kościoła; pierwsza niedziela października),
1 stycznia – Najświętszego Imienia Jezus
3 maja – MB Królowej Polski
Zesłanie Ducha Świętego
NMP Matki Kościoła
2. niedziela czerwca – Pielgrzymka Strażaków z powiatów lipskiego, kozienickiego i zwoleńskiego
3. sobota czerwca – Diecezjalna Pielgrzymka Apostolatu „Margaretka”
16 lipca – NMP z Góry Karmel – Bractwo Szkaplerza Świętego
6 sierpnia – Przemienienie Pańskie
Sobota po 18 sierpnia – Rocznica Koronacji – Odpust Chorych
8 września – Narodzenie NMP
1. sobota października – Pielgrzymka Rodziny Różańcowej Diecezji Radomskiej
Dzień adoracji Najświętszego Sakramentu:
sobota przed 3. Niedzielą Wielkiego Postu
Nabożeństwa:
Wielki Post:
Droga Krzyżowa:
dla dzieci – piątek, g. 15.30;
dla młodzieży i dorosłych – piątek, g. 16.30
Gorzkie Żale – niedziela, g. 16.30
Różaniec – październik, g. 16.30
Nabożeństwo majowe i czerwcowe:
w dni powszednie po Mszy św. o g. 17.00,
w niedziele i święta o g. 16.30
Historia:
Regów i Wysokie Koło w XV w. stanowiły własność Regowskich herbu Habdank, a potem Pękosławskich, Witowskich, Chomętowskich, Wielopolskich i Lewickich. Pierwotny drewniany kościół pw. św. Mikołaja w Regowie, w pobliżu Wisły, istniał ok. 1390 r. Parafia została erygowana w 1439 r. przez biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego. Ze względu na częste wylewy Wisły zmieniono w XV w. lokalizację świątyni. Kolejny kościół modrzewiowy zbudował w 1747 r. proboszcz ks. Maciej Gwiazdowski, a uposażyła go Dorota z Czekarzewic, wojewodzina lubelska i dziedzic Jan Wielopolski. Znaczenie kościoła zaczęło maleć pod koniec XIX w. Nazwa parafii funkcjonowała jeszcze formalnie do I wojny światowej, kiedy całkowicie zaniknął kościół w Regowie. Na terenie parafii Regów w Wysokim Kole powstał kościół pw. Świętego Krzyża i klasztor dominikański zbudowany w latach 1637–1681 z fundacji Stanisława Witowskiego, kasztelana sandomierskiego oraz Jana Wielopolskiego. Zakonnicy zostali sprowadzeni do Wysokiego Koła w 1682 r. Kościół był dedykowany w 1694 r. przez bp. Stanisława Szembeka, sufragana krakowskiego. Po kasacie dominikanów w 1870 r. zamieszkiwali tu przez dwadzieścia jeden lat franciszkanie reformaci, zaś pod koniec XIX w. proboszcz parafii Regów przeniósł się do zabudowań poklasztornych i od 1891 r. nabożeństwa były sprawowane w Wysokim Kole. Kościół podominikański to monumentalna, trójnawowa budowla (w stylu barokowym i renesansu włoskiego), otynkowana, pobielona, ma formę wydłużonego czworoboku. Po obu stronach fasady są usytuowane dwie wysokie wieże zwieńczone kopułami i zakończone złoconymi baniami z krzyżami. We wnętrzu kościoła nawy przedzielone są kolumnami. Oryginalność świątyni stanowi rozmieszczenie na piętrze dwóch kaplic: Matki Bożej i św. Józefa, które znajdują się po bokach nad zakrystią i skarbcem. Do każdej z nich wiodą schody. Wewnętrzny wystrój kościoła zmieniał się kilkakrotnie. Kaplica Matki Bożej, w której znajduje się cudowny obraz, mieści się po prawej stronie prezbiterium. Ściany kaplicy oraz kopuła są ozdobione malowidłami. Wysokie Koło znane jest przede wszystkim ze względu na cudowny obraz Matki Boskiej. Nie jest znany dokładny czas jego powstania ani miejsce pochodzenia. Źródła klasztorne wskazują, że wizerunek ten został przywieziony z Moskwy do Lwowa ok. 1667 r. przez Mariannę Kalinowską, żonę cześnika czerwonogrodzkiego. Dziesięć lat później darowała go swojemu krewnemu Antoniemu Krzysztofowi Bębnowskiemu, który przez klika lat przechowywał go w Zarudziu (dzisiaj Zarzecze) k. Zamościa. W owych latach osoby modlące się przed tym wizerunkiem otrzymywały wiele łask. Po powrocie z wyprawy wiedeńskiej Antoni Bębnowski 6 VII 1684 r. przekazał obraz do kościoła w Wysokim Kole. Od tego czasu pielgrzymi przybywający do tej świątyni otrzymywali wiele łask i uzdrowień.
Matka Boża Różańcowa – Wysokie Koło
Cudowny obraz Matki Bożej Wysokolskiej był malowany techniką olejną na desce lipowej, przedstawia Madonnę z Dzieciątkiem Jezus na ręku (typ Hodegetrii). Postać Madonny podobna do obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej, z pewną jednak różnicą: głowa Maryi przedstawiona w trzech czwartych o regularnie wydłużonym owalu twarzy, osadzona na dość długiej, zaokrąglonej i osłoniętej szyi. Rysy twarzy są dość wyraźne (jasne). Madonna podtrzymuje Dzieciątko na lewym przedramieniu, podczas gdy w prawej ręce, zgiętej w łokciu, trzyma delikatnie w dwóch palcach gałązkę z kwiatem róży i pąkiem. Prawdopodobnie obraz jest pochodzenia zachodniego, techniki malarskiej holenderskiej, datowany przynajmniej na wiek XVII. W 1947 r. odbył się w kościele kongres różańcowy, w którym brało udział ok. 15 tysięcy wiernych. Uwieńczeniem hołdu i czci składanej przez stulecia Matce Bożej Wysokolskiej była uroczysta koronacja cudownego wizerunku koronami papieskimi 18 VIII 1974 r., której dokonał prymas Polski Stefan kard. Wyszyński, w asyście bp. Piotra Gołębiowskiego i bp. Jana Czerniaka.
Pierwotny kościół drewniany pw. Zwiastowania NMP i Wniebowstąpienia Pańskiego został zbudowany przez opata benedyktynów płockich Arnolda w II połowie XIV w. Parafia jako prepozytura zakonna została erygowana w 1378 r. przez abp. gnieźnieńskiego Jana Suchywilka. Kolejny drewniany kościół pw. św. Katarzyny istniał w XVI w., następny, również drewniany, powstał w latach czterdziestych XVIII w. z fundacji opata płockiego Walentego Żółtowskiego. Tenże opat dedykował kościół 25 XI 1750 r. Świątynia spłonęła w 1798 r. Na jej miejscu postawiono nowy kościół. Obecną świątynię pw. św. Teresy z Ávila zbudowano w latach 1854–1868. Powiększono ją w latach 1879-1882 i przebudowano w 1920 r. Dedykacji kościoła dokonał bp Paweł Kubicki 6 X 1925 r. Świątynia jest z przewagą stylu klasycystycznego, wzniesiona z cegły. Z parafii Wyśmierzyce pochodził bł. ks. Franciszek Rosłaniec, kapłan-męczennik zamordowany przez hitlerowców w 1942 r.
Zaborowice były wsią królewską, która oddawała dziesięciny kolegiacie sandomierskiej. Kościelnie należała najpierw do parafii Radoszyce. W początkach XVII w. została przyłączona do nowej parafii w Miedzierzy. Parafia została erygowana 24 V 1983 r. przez bp. Edwarda Materskiego z wydzielonego terenu parafii Miedzierza. Kościół, wg projektu arch. Józefa Jamroza z Krakowa i arch. Jerzego Stanisza, zbudowano w latach 1982–1985 staraniem ks. Zbigniewa Kołtona na ziemi ufundowanej przez Piotra Guzika. Świątynię pobłogosławił 22 IX 1985 r. bp Stanisław Sygnet. Dedykacji kościoła dokonał 22 V 1988 r. bp Edward Materski. Kościół jest budowlą jednonawową wykonaną z czerwonego piaskowca.
Kościół pw. św. Michała Archanioła w Zachorzowie. Foto: Jerzy Kutkowski
KONTAKT:
Parafia pw. św. Michała Archanioła w Zachorzowie
Zachorzów 74
26-332 Sławno k. Opoczna
woj. łódzkie
T: +48 48 757 38 35
E: #
W: #
DUSZPASTERZE:
Proboszcz:
ks. Jerzy Wojnarski
MSZE ŚW.:
Niedziele / Uroczystości:
8.30;
10.00;
11.30
Święta zniesione:
10.00;
17.00
Dni powszednie:
17.00
O PARAFII:
Do parafii należą:
Józefów, Kolonia Zachorzów, Zachorzów.
Odpusty:
św. Michała Archanioła (29 września),
św. Izydora (10 maja)
Dzień adoracji Najświętszego Sakramentu:
29 września
Historia:
Zachorzów to wieś z XVI w., która oddawała dziesięciny plebanowi w Sławnie Opoczyńskim. Kaplica dworska pw. św. Izydora w Zachorzowie została zbudowana w 1785 r. z fundacji Michała Domaniewskiego, starosty szczurawskiego i jego żony Doroty Dunin Brzezińskiej. Systematyczne duszpasterstwo w kaplicy zapoczątkował w 1957 r. ks. Eugeniusz Cieślik, wikariusz parafii Sławno Opoczyńskie. Parafia pw. św. Michała Archanioła została erygowana 4 VI 1958 r. przez bp. Jana Kantego Lorka z wydzielonych wiosek parafii Sławno. Pomimo zgromadzonego materiału na kościół władze komunistyczne odmówiły pozwolenia na budowę, wobec czego materiał zużyto na ogrodzenie cmentarza parafialnego. W 1986 r. odrestaurowano dawną kaplicę i rozbudowano, od tego czasu służy jako kościół parafialny. Jest budowlą drewnianą.
Kościół pw. NSJ w Zajączkowie. Foto: Jerzy Kutkowski
KONTAKT:
Parafia pw. Najświętszego Serca Jezusa w Zajączkowie
Zajączków 14,
26-341 Mniszków
woj. łódzkie
T: +48 44 756 15 06
E: #
W: #
DUSZPASTERZE:
Proboszcz:
ks. Dariusz Sadkowski
MSZE ŚW.:
Niedziele / Uroczystości:
8.00;
12.00
Święta zniesione:
8.00
Dni powszednie:
8.00
O PARAFII:
Do parafii należą:
Bukowiec n. Pilicą, Grabowa, Holendry, Jawor, Jawor Kol., Mniszków, Obarzanków, Potok, Syski, Wydraków, Zajączków.
Odpusty:
Najświętszego Serca Jezusowego (piątek po Oktawie Bożego Ciała),
św. Otylii (13 grudnia),
MB Fatimskiej (13 maja – w Mniszkowie)
Dzień adoracji Najświętszego Sakramentu:
30 sierpnia
Kościół filialny:
pw. MB Fatimskiej w Mniszkowie,
Msze św. w niedziele o godz. 10.30
Historia:
Zajączków to wieś, która w XV w. stanowiła własność rodziny Mniszkowskich. Dziesięciny oddawano kolegiacie w Łęczycy. W XVI w. była własnością rodziny Zajączkowskich, a dziesięciny oddawano plebanowi w Sławnie, do którego należał Zajączków. Drewniany kościół został tu zbudowany w latach 1937–1944 wg projektu arch. E. Czyża staraniem ks. Aleksandra Babskiego. Parafia pw. Najświętszego Serca Jezusa w Zajączkowie została erygowana w 1944 r. przez bp. Jana Kantego Lorka. Restaurację kościoła podjęto w 1978 r.
Kaplica dojazdowa w Zajezierzu, obsługiwana przez ks. Józefa Suligowskiego, wikariusza z Opactwa, została urządzona w 1956 r. Od 1957 r. istniała tu ekspozytura parafialna. Samodzielna parafia została erygowana przez sługę Bożego bp. Piotra Gołębiowskiego 1 VI 1977 r. Kościół pw. MB Nieustającej Pomocy zbudowano w latach 1957–1979 staraniem ks. Kazimierza Kończyka i ks. Zdzisława Chrapka. Poświęcono go w 1979 r. Kościół został przerobiony systemem gospodarczym z budynku dawnych koszar wojskowych. Jest budowlą wzniesioną z cegły.