Dzień Dziecka Utraconego

Każdego roku 15 października obchodzimy Dzień Dziecka Utraconego. Zwraca on uwagę na rodziców, którzy przeżyli niewyobrażalną tragedię, jaką jest śmierć dziecka. Dzień ten przywołuje pamięć wszystkich dzieci zmarłych na każ­dym etapie życia i z jakiegokolwiek powodu.

Idea Dnia Dziecka Utraconego

Od 1988 r. na świecie i od 2004 r. w Polsce – w dniu 15 października obchodzony jest Dzień Dziecka Utraconego, czyli tego, które zmarło przedwcze­śnie. W Stanach Zjednoczonych, skąd wywodzi się idea tego dnia, nosi on nazwę Dnia Pamięci Dzieci Nienarodzonych i Zmarłych. W Polsce pamięć dzieci utraco­nych czcimy z inicjatywy Organizacji Rodziców po Stracie oraz Rodziców Dzieci Chorych „Dlaczego”. Data 15 października jest symboliczna. Jeśli doszłoby do poczęcia dziecka 1 stycznia to dziecko przyszłoby na świat 15 października.

Gdy kobieta dowiaduje się, że jest w ciąży, zazwyczaj zaczyna je sobie wyobrażać: jego płeć, wygląd, jego przyszłość. Jest wtedy tyle nadziei i tyle pięk­nych marzeń. Raczej nie bierze się pod uwagę tragicznego scenariusza – poronie­nia, porodu przedwczesnego, komplikacji okołoporodowych.

Bolesna strata dziecka

Trudne sytuacje jednak się zdarzają. Czasami dochodzi do poronienia albo śmierci wcześniaka czy niemowlęcia. Wielu rodziców przeżywa dramat, z którym trudno im się pogodzić. Jest on tym większy, im bardziej strata dziecka jest nie­spodziewana i tym dotkliwszy, im większym uczuciem zdążyli je obdarzyć.

W obecnych czasach dzięki zdobyczom nauki, działalności ruchów pro life znacznie wzrosła świadomość świętości i nienaruszalności ludzkiego życia. Dzięki temu nie mówi się już o „zlepku komórek, zygocie” itp., ale o człowieku, któremu przysługuje ludzka godność od momentu poczęcia do naturalnej śmierci.

Dzień Dziecka Utraconego uświadamia także wartość ludzkiego życia. Dziecko, które umiera przed urodzeniem czy tuż po urodzeniu jest takim samym człowiekiem i należy mu się szacunek i prawo do pogrzebu. Każda śmierć jest trudna do zaakceptowania, tym bardziej śmierć malutkiego dziecka. Śmierć upra­gnionego dziecka, poronienie, martwy poród, czy śmierć dziecka po urodzeniu, to jedne z największych tragedii, jakich doświadczają rodzice. Badania pokazują, że poronienia, aborcja i wojny to najczęstsze przyczyny śmierci dzieci.

W naszym kraju każdego roku blisko pięćdziesiąt tysięcy rodzin doświad­cza straty dziecka: ponad czterdzieści tysięcy kobiet przeżywa poronienie, dwa tysiące dzieci rodzi się martwo, a kolejne pięć tysięcy umiera przed ukończeniem 18 lat z powodu chorób i wypadków.

Towarzyszenie rodzicom po stracie dziecka

Kościół towarzyszy wszystkim ludziom jak najlepsza matka we wszyst­kich momentach naszego życia: w chwilach radosnych, ale też i bolesnych. Uka­zuje perspektywę życia wiecznego. Szczególne słowa pociechy ma wobec osób cierpiących. Dlatego każdego roku zaprasza do modlitwy osoby dotknięte śmier­cią dziecka.

Dzień Dziecka Utraconego ma być wsparciem dla rodziców pogrążo­nych w żałobie. W wielu polskich parafiach są celebrowane Msze św. w inten­cji rodziców po stracie. W Diecezji Radomskiej z tej okazji zaprasza się wszyst­kich rodziców, którzy przeżyli śmierć dziecka, niezależnie jak długo żyło, wraz z rodzinami na spotkanie modlitewne do Sanktuarium Matki Bożej Ostrobram­skiej w Skarżysku Kamiennej oraz na Mszę św. do Parafii Św. Rodziny w Rado­miu, która kończy się modlitwą różańcowa pod Pomnikiem Maryi Matki Życia i zapaleniem zniczy.

Tego dnia osieroceni rodzice mają okazję otwarcie pokazać, że pamiętają o swoich dzieciach i chcą, by świat również o nich pamiętał; że je kochają i będą kochać do końca swoich dni, i że oczekują, że inni to uszanują i zrozumieją.

Szczególnie matki bardzo przeżywają śmierć własnego dziecka. Najbliż­sza rodzina często nie wie jak im pomóc i jak rozmawiać o tych problemach. Dlatego potrzebne są grupy wsparcia dla tych osób, aby wspólnie modlić się i wyrażać swoje uczucia i emocje. Z praktyki wiemy, że istnieje ogromna potrzeba organizowania takich spotkań systematycznie, przynajmniej raz w roku.

Ból rodziców po stracie dziecka – rodziców osieroconych jest bardzo duży, dlatego trzeba się za nich modlić, pomóc im jak najlepiej zorganizować pogrzeb, przejść przez okres żałoby oraz załatwić wszystkie formalności urzę­dowe.