Zgodnie z kanonem 492 par. 1 KPK Bp Marek Solarczyk powołał z dniem 1 grudnia 2021 roku na pięcioletnią kadencję Radę Ekonomiczną Diecezji Radomskiej w następującym składzie:
Biskup Henryk Tomasik. Foto: ks. S. Piekielnik / www.diecezja.radom.pl
BISKUP HENRYK TOMASIK Biskup Senior (od 2021) Biskup Radomski (2009-2021)
Dewiza biskupia:
Adveniat Regnum Tuum (Przyjdź Królestwo Twoje)
Urodzony:
4 stycznia 1946 r. w Łukowie (diec. siedlecka)
Święcenia prezbiteratu:
31 maja 1969 r. w Siedlcach
Święcenia biskupie:
6 stycznia 1993 r. w Rzymie (główny konsekrator: Jan Paweł II)
Biskup Radomski:
Decyzją papieża Benedykta XVI z 16 października 2009 r. został mianowany Biskupem Radomskim. Kanoniczne przejęcie diecezji przez nowego biskupa odbyło się w południe 12 listopada 2009 r., a uroczysty ingres do katedry radomskiej odbył się 14 listopada 2009 r.
Decyzją papieża Franciszka z 4 stycznia 2021 r. został zwolniony z pełnienia funkcji Biskupa Radomskiego i przeszedł na emeryturę.
Św. Kazimierz Królewicz, Patron Diecezji Radomskiej. Ołtarz w kaplicy seminaryjnej WSD w Radomiu. Foto: ks. S. Piekielnik / www.diecezja.radom.pl
Kazimierz urodził się 3 października 1458 r. w Krakowie na Wawelu. Był drugim z kolei spośród sześciu synów Kazimierza Jagiellończyka. Jego matką była Elżbieta, córka cesarza Niemiec, Albrechta II. Pod jej opieką Kazimierz pozostawał do dziewiątego roku życia. W 1467 r. król powołał na pierwszego wychowawcę i nauczyciela swoich synów księdza Jana Długosza, kanonika krakowskiego, który aż do XIX w. był najwybitniejszym historykiem Polski. „Był młodzieńcem szlachetnym, rzadkich zdolności i godnego pamięci rozumu” – zapisał Długosz o Kazimierzu. W 1475 r. do grona nauczycieli synów królewskich dołączył znany humanista, Kallimach (Filip Buonacorsi). Król bowiem chciał, by jego synowie otrzymali wszechstronne wykształcenie. Ochmistrz królewski zaprawiał ich również w sztuce wojennej.
W 1471 r. brat Kazimierza, Władysław, został koronowany na króla czeskiego. W tym samym czasie na Węgrzech wybuchł bunt przeciwko królowi. Na tron zaproszono Kazimierza. Jego ojciec chętnie przystał na tę propozycję. Kazimierz wyruszył razem z 12 tysiącami wojska, by poprzeć zbuntowanych magnatów. Ci jednak ostatecznie wycofali swe poparcie i Kazimierz wrócił do Polski bez korony węgierskiej. Ten zawód dał mu wiele do myślenia.
Po powrocie do kraju królewicz nie przestał interesować się sprawami publicznymi, wręcz przeciwnie, został prawą ręką ojca, który upatrywał w nim swego następcę i wciągał go powoli do współrządzenia. Podczas dwuletniego pobytu ojca na Litwie Kazimierz jako namiestnik rządził w Koronie. Obowiązki państwowe umiał pogodzić z bogatym życiem duchowym. Wezwany przez ojca w 1483 r. do Wilna, umarł w drodze z powodu trapiącej go gruźlicy. Na wieść o pogorszeniu się zdrowia Kazimierza, król przybył do Grodna. Właśnie tam, „opowiedziawszy dzień śmierci swej tym, którzy mu w niemocy służyli […], ducha Panu Bogu poleciwszy wypuścił 4 dnia marca R.P. 1484, lat mając 26” – napisał ks. Piotr Skarga. Pochowano go w katedrze wileńskiej, w kaplicy Najświętszej Maryi Panny, która od tej pory stała się miejscem pielgrzymek. W 1518 król Zygmunt I Stary, rodzony brat Kazimierza, wysłał przez prymasa do Rzymu prośbę o kanonizację królewicza. Leon X na początku 1520 r. wysłał w tej sprawie do Polski swojego legata. Ten, ujęty kultem, jaki tu zastał, sam ułożył ku czci Kazimierza łaciński hymn i napisał jego żywot. Na podstawie zeznań legata Leon X w 1521 r. wydał bullę kanonizacyjną i wręczył ją przebywającemu wówczas w Rzymie biskupowi płockiemu, Erazmowi Ciołkowi. Ten jednak zmarł jeszcze we Włoszech i wszystkie jego dokumenty w 1522 r. zaginęły. Król Zygmunt III wznowił więc starania, uwieńczone nową bullą wydaną przez Klemensa VIII 7 listopada 1602 r. w oparciu o poprzedni dokument Leona X, którego kopia zachowała się w watykańskim archiwum.
Kiedy w 1602 r. z okazji kanonizacji otwarto grób Kazimierza, jego ciało znaleziono nienaruszone mimo bardzo dużej wilgotności grobowca. Przy głowie Kazimierza zachował się tekst hymnu ku czci Maryi Omni die dic Mariæ (Dnia każdego sław Maryję), którego autorstwo przypisuje się św. Bernardowi (+ 1153). Wydaje się prawdopodobne, że Kazimierz złożył ślub dozgonnej czystości. Miał też odrzucić proponowane mu zaszczytne małżeństwo z córką cesarza niemieckiego, Fryderyka III.
Uroczystości kanonizacyjne odbyły się w 1604 r. w katedrze wileńskiej. W 1636 r. przeniesiono uroczyście relikwie Kazimierza do nowej kaplicy, ufundowanej przez Zygmunta III i Władysława IV. W 1953 r. przeniesiono je z katedry wileńskiej do kościoła świętych Piotra i Pawła. Św. Kazimierz jest jednym z najbardziej popularnych polskich świętych. Jest także głównym patronem Litwy. W diecezji wileńskiej do dziś zachował się zwyczaj, że w dniu św. Kazimierza sprzedaje się obwarzanki, pierniki i palmy; niegdyś sprzedawano także lecznicze zioła. W 1948 r. w Rzymie powstało Kolegium Litewskie pod wezwaniem św. Kazimierza. W tym samym roku Pius XII ogłosił św. Kazimierza głównym patronem młodzieży litewskiej. W 1960 r. Kawalerzy Maltańscy obrali sobie św. Kazimierza za swojego głównego patrona; otrzymali wówczas część relikwii świętego.
W ikonografii atrybutem Świętego jest mitra książęca. Przedstawiany także ze zwojem w dłoni, na którym są słowa łacińskiego hymnu: „Omni die dic Mariae” – ku czci Matki Bożej, do której św. Kazimierz miał wielkie nabożeństwo. Często przedstawia się w stroju książęcym z lilią w ręku lub klęczącego nocą przed drzwiami katedry – dla podkreślenia jego gorącego nabożeństwa do Najświętszego Sakramentu.
W Czytelni można znaleźć artykuł ks. Stanisława Makarewicza pt.: “Św. Kazimierz, patron Radomia i Diecezji Radomskiej“.
Zapraszamy również do obejrzenia filmu poświęconego osobie św. Kazimierza (produkcja: Resursa Obywatelska 2012).
Urodził się 10 czerwca 1896 r. w miejscowości Poniemoń, w guberni suwalskiej. W 1908 r. wraz z rodziną zamieszkał w miejscowości Kuźnia, w parafii Jastrząb. Uczył się w Szydłowcu, w Warszawie i w Radomiu, a następnie w Seminarium Duchownym w Sandomierzu. Jeszcze przed święceniami kapłańskimi został skierowany na studia w Uniwersytecie Warszawskim. Jako diakon był wikariuszem w Ostrowcu Świętokrzyskim. Święcenia kapłańskie przyjął 21 grudnia 1918 r. z rąk bp. Pawła Kubickiego. Studia zaś ukończył w 1923 r. doktoratem z prawa kanonicznego.
Miejscem jego posługi kapłańskiej był Radom. Był prefektem wielu szkół i wikariuszem w kościele pw. św. Katarzyny w Radomiu. Posługiwał także jako spowiednik sióstr zakonnych, kapelan więzienia, angażował się w harcerstwo i w wiele form pracy społecznej. W 1935 r. został mianowany rektorem radomskiego kościoła pw. Świętej Trójcy, który odnowił. W 1939 r. otaczał opieką duszpasterską również kościół garnizonowy w Radomiu. W roku następnym otrzymał nominację na proboszcza parafii pw. Najświętszego Serca Jezusowego w Radomiu, gdzie trwała budowa kościoła parafialnego.
Szczególnym jego charyzmatem była posługa charytatywna i troska o ubogich. Ludzie chętnie garnęli się do niego, spowiadali się u niego, lubili słuchać jego kazań. Na drzwiach jego mieszkania wypisywano z wdzięcznością: „Niech żyje ksiądz Strzelecki”, „Święty ksiądz”, „Ojciec ubogich”, czy „Przyjaciel dzieci”. Nazywano go „Radomskim św. Franciszkiem” lub „Świętym Franciszkiem z Radomia”.
Po raz pierwszy został aresztowany 27 października 1939 r. Po uwolnieniu jeszcze aktywniej zaangażował się w działalność duszpasterską i charytatywną. 6 stycznia 1941 r. wygłosił kazanie w kościele księży pallotynów na Młodzianowie w Radomiu, które odbiło się wielkim echem w całym mieście. Już następnego dnia aresztowano go, gdy po Mszy świętej rozdawał chleb i tłuszcz biednym. 5 kwietnia 1941 r. został przywieziony do obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Także tam rozwinął działalność charytatywną. Wspierał załamanych, którzy nie widzieli sensu dalszego życia. Tłumaczył im o miłości Boga. W obozie nazywano go „Głodomorem” bo stale żebrał o chleb, który następnie rozdawał potrzebującym. Wyczerpany i pobity przez hitlerowca zmarł w szpitalu obozowym 2 maja 1941 r. Beatyfikowany został 13 czerwca 1999 r. przez Jana Pawła II w Warszawie.
(Za: Kapłan według Serca bożego. Zbiór modlitw za wstawiennictwem bł. ks. Bolesława Strzeleckiego, Jastrząb 2021, s. 7-8)
Modlitwa o kanonizację
Boże, bogaty w miłosierdzie, uwielbiam Cię za to, że obdarzyłeś życiem i godnością kapłańską błogosławionego ks. Bolesława Strzeleckiego. Dzięki Twojej łasce stał się on szczególnym znakiem Twego Miłosierdzia, a odpowiadając na otrzymane dary z gorliwością służył Tobie i bliźnim, aż do swej męczeńskiej śmierci.
Przez jego wstawiennictwo udziel mi łaski ……………., o którą pokornie proszę, a błogosławionego ks. Bolesława racz włączyć do grona Świętych, by przykład jego życia zajaśniał całemu Kościołowi. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
IMPRIMATUR: Bp Marek Solarczyk. Radom, dnia 16 kwietnia 2021 r. L. dz. 603/21.
Wiadomości o łaskach otrzymanych za wstawiennictwem bł. ks. Bolesława Strzeleckiego prosimy przesyłać na adres:
Urodzony w Wyśmierzycach dnia 19 grudnia 1889 r. Uczył się w Wyśmierzycach i w Radomiu. W latach 1905-1911 formował się w Seminarium Duchownym w Sandomierzu. W latach 1911-1915 studiował na Uniwersytecie Gregoriańskim (Rzym), a w latach 1915-1918 w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie. Tam wyświęcony na kapłana 6 czerwca 1914 r.
Urodził się 20 stycznia 1907 r. w Dwikozach. Brat bł. Stefana Grelewskiego. Sakrament chrztu przyjął w Górach Wysokich. Uczył się w Górach Wysokich i w Sandomierzu. W latach 1923-1929 w seminarium duchownym w Sandomierzu. Wyświęcony 4 sierpnia 1929 r. w klasztorze Sióstr bernardynek Święta Katarzyna w Górach Świętokrzyskich.
Urodził się 29 grudnia 1882 r. w Końskich (woj. świętokrzyskie). Tam też rozpoczął edukację, którą kontynuował w progimnazjum w Sandomierzu (1896-1899). Do kapłaństwa przygotowywał się w Sandomierskim Seminarium Duchownym (1899-1905). Wyświęcony w katedrze sandomierskiej 2 lipca 1905 r.
Przyszedł na świat 3 lipca 1898 r. w Dwikozach, ochrzczony w Górach Wysokich, do których należały wtedy Dwikozy. Jego rodzice przybyli z parafii Połaniec. Uczył się w Górach Wysokich, Sandomierzu i Janowie Lubelskim. Od 1916 r. alumn sandomierskiego seminarium duchownego. W 1919 r. jako kleryk posłany na Katolicki Uniwersytet Lubelski. W latach 1920-1921 działał na Śląsku w związku z plebiscytem. 12 października 1921 r. w katedrze sandomierskiej przyjął święcenia kapłańskie.
