Przyszedł na świat 3 lipca 1898 r. w Dwikozach, ochrzczony w Górach Wysokich, do których należały wtedy Dwikozy. Jego rodzice przybyli z parafii Połaniec. Uczył się w Górach Wysokich, Sandomierzu i Janowie Lubelskim. Od 1916 r. alumn sandomierskiego seminarium duchownego. W 1919 r. jako kleryk posłany na Katolicki Uniwersytet Lubelski. W latach 1920-1921 działał na Śląsku w związku z plebiscytem. 12 października 1921 r. w katedrze sandomierskiej przyjął święcenia kapłańskie.
W latach 1922-1924 studiował w Strassburgu otrzymując stopień doktora prawa kanonicznego. W czasie studiów wyjeżdżał do Francji z pomocą duszpasterską dla pracujących tam Polaków. W latach 1925-1928 był generalnym sekretarzem Związku Robotników Chrześcijańskich w Radomiu. Założył dwutygodnik Związku „Hasło” (1927-1931). Organizował pracę Związku na terenie diecezji sandomierskiej, w tym również w Ostrowcu. Troszczył się o bezrobotnych.
W latach 1928-1939 prefekt szkół radomskich. Działał w „Caritas”, pisywał do pism katolickich. W 1929 i 1930 r. wydał dwa tomy „Rocznika Diecezji Sandomierskiej”. Założył i redagował pismo „Prawda Katolicka (1930-1935). Był prezesem Związku Inteligencji Polskiej w Radomiu. Był współorganizatorem I Kongresu Eucharystycznego Diecezji Sandomierskiej w 1932 r.
Pisał książki o wyznaniach religijnych na terenie Polski. Tłumaczył z języka niemieckiego książki religijne. W czasie wojny działał w tajnym nauczaniu. W 1940 r. został rektorem kościoła Św. Trójcy w Radomiu.
Po drugim aresztowaniu 24 stycznia 1941 r. torturowany w siedzibie Gestapo w Radomiu, przewieziony do tymczasowego obozu w Skarżysku-Kamiennej, potem do Oświęcimia i do Dachau. Bardzo gorliwy, pracowity kapłan.
Beatyfikowany w gronie 108 męczenników przez Jana Pawła II dnia 13 czerwca 1999 roku.
