Dzień Świętości Życia jest obchodzony w celu podkreślania nadrzędnej wartości życia ludzkiego. Do zainicjowania tego dnia zaapelował Jan Paweł II w encyklice Evangelium Vitae. W odpowiedzi Zebranie Plenarne Episkopatu Polski uchwaliło w 1998 roku datę obchodów tego święta na 25 marca.
Jan Paweł II pisał: „Życie ludzkie jest święte i nienaruszalne w każdej chwili swego istnienia, także w fazie początkowej, która poprzedza narodziny. Człowiek już w łonie matki należy do Boga, bo Ten, który wszystko przenika i zna, tworzy go i kształtuje swoimi rękoma, widzi go, gdy jest jeszcze małym, bezkształtnym embrionem i potrafi w nim dostrzec dorosłego człowieka, którym stanie się on w przyszłości i którego dni są już policzone, a powołanie już zapisane w księdze żywota” (EV 61). W tym duchu Konferencja Episkopatu Polski przy okazji Dni Świętości Życia podkreśla, że rodzice, rodziny i wszyscy stanowiący prawo powinni stać na straży wyjątkowej wartości każdego ludzkiego istnienia od poczęcia do naturalnej śmierci.
Celem Dnia Świętości Życia jest budzenie wrażliwości na sens i wartość ludzkiego życia na każdym jego etapie. W adhortacji apostolskiej Amoris laetitia papież Franciszek zachęca, aby rodziny z radością przyjmowały dar życia. Rodzina – „domowy Kościół” – jest miejscem, gdzie każde ludzkie życie powinno zostać otoczone szacunkiem i miłością. Dzieci, młodzież, małżonkowie i dziadkowie mają w rodzinie swoje niepowtarzalne zadania i role do spełnienia.
Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego
Z Dniem Świętości Życia jest związana Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego. Pełna poprawna nazwa brzmi: Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą. Nie jest to więc adopcja prawna dziecka po urodzeniu, pozbawionego opieki rodzicielskiej, do rodziny zastępczej, ale adopcja duchowa dziecka poczętego zagrożonego zabiciem w łonie matki. Wyrażana jest osobistą modlitwą jednej osoby o ocalenie życia dziecka wybranego przez Boga Dawcę Życia. Duchowa Adopcja jest modlitewnym towarzyszeniem poczętemu dziecku i jego rodzicom od początku życia dziecka aż do dnia jego narodzin. Trwa przez dziewięć miesięcy – okres wzrostu dziecka w łonie matki.
Przez dziewięć miesięcy, od poczęcia aż do dnia urodzenia wiele dzieci, zwłaszcza zagrożonych w swoim istnieniu, jest otoczonych troską i modlitwą, życzliwością i miłością ludzi dobrej woli. Ta modlitwa i życzliwość umacniają rodziców dziecka, aby mieli odwagę i siłę w przyjęciu daru poczętego dziecka z miłością i odpowiedzialnością.
W Dniu Świętości Życia wiele osób składa przyrzeczenia Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. Polega ona na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej oraz specjalnej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców.
Złożenie przyrzeczenia powinny poprzedzać rekolekcje, dni skupienia lub przynajmniej ustna informacja na temat podejmowania i praktyk Duchowej Adopcji podawana przed złożeniem uroczystego ślubowania.
Przyrzeczenie Duchowej Adopcji może być też składane prywatnie przed Krzyżem, najlepiej w któreś święto Matki Bożej. Prywatne przyrzeczenie jest składane wówczas, gdy nie ma warunków do uroczystego złożenia go w kościele z pełnym ceremoniałem. Takie sytuacje są usprawiedliwiane np. chorobą, sędziwym wiekiem, niepełnosprawnością, uwięzieniem, pracą na morzu, skoszarowaniem w wojsku, znaczną odległością miejsca zamieszkania kandydata od kościoła sprawującego liturgię przyrzeczeń adopcyjnych.
Duchowa Adopcja może być podjęta jeden raz, ale może być podejmowana cyklicznie co dziewięć miesięcy, jednak zawsze po wypełnieniu poprzednich zobowiązań. Każdorazową nową Duchową Adopcję powinno poprzedzać nowe przyrzeczenie. Adoptujemy każdorazowo tylko jedno nieznane nam dziecko zagrożone aborcją. Pan Bóg-Dawca Życia zna jego imię i On sam nam je wybiera.
Postanowienia dodatkowe są uzupełnieniem Duchowej Adopcji. Są dobrowolne, lecz są chętnie widziane i praktykowane, ponieważ stanowią potrzebę większego zadośćuczynienia, dziękczynienia, bądź wyproszenia łask u Bożej Opatrzności. W celu dobrego wykonania podjętych postanowień, nie należy mnożyć ich liczby.
Jeśli zdarzy się zaniedbać lub zapomnieć zobowiązania Duchowej Adopcji przez dłuższy czas np. miesiąc, należy podjąć ją od początku. Trzeba wtedy odbyć spowiedź, ponowić przyrzeczenia i starać się je dotrzymać. W wypadku krótkiej przerwy należy Duchową Adopcję kontynuować, przedłużając praktykę o ilość dni opuszczonych.
