Według danych Światowej Organizacji Zdrowia WHO, w ciągu ostatnich trzydziestu lat na świecie dokonano około miliarda aborcji. Oznacza to, że co siódmy człowiek został zabity w łonie swojej matki. Mimo wielkich wysiłków obrońców życia okazuje się, że z roku na rok dokonywano coraz więcej aborcji. Pewien obrońca życia, ksiądz Reilly miał poczucie bezsilności wobec wielkiej liczby aborcji. Powiedział wówczas do siebie: Poddaję się, ja nie mogę tego więcej robić, przecież już wszystkiego próbowałem. Wtedy usłyszał wyraźny głos: Dlaczego nie próbujesz się modlić? Dlaczego modlitwa nie jest na pierwszym miejscu? Te słowa wywołały u niego potężny wstrząs. Kapłan przemyślał wszystko i postanowił zmienić zupełnie sposób działania: najpierw modlitwa i post oraz ofiara cierpienia.
Obrońcy życia w pobliżu klinik aborcyjnych zaczęli wynajmować pomieszczenia, które zamienili na kaplice, w których organizowano wieczystą adorację Najświętszego Sakramentu. Podczas takich modlitw przed drzwiami klinik aborcyjnych w godzinach jej otwarcia, z wchodzącymi tam kobietami nawiązywano rozmowy. Taka forma zaczęła przynosi konkretne owoce. Obecnie na przykład w samym tylko Nowym Jorku, co roku około pięć tysięcy kobiet wybiera życie. Ten sposób działania sprawił, że w ciągu kilku lat zamknięto w USA dziesiątki klinik aborcyjnych. Ten sposób obrony życia człowieka dotarł do Europy. W samym tylko Wiedniu, co roku ratowanych jest około cztery i pół tysiąca istnień ludzkich.
Aborcja najcięższym grzechem
Jan Paweł II i Matka Teresa z Kalkuty mówili wyraźnie, że nie ma na świecie większego grzechu niż grzech aborcji. Dzieci zabite w wyniku aborcji są zbawione, ale przez ten grzech, szatan bierze w niewolę wszystkich tych, którzy w jakikolwiek sposób przyczynili się do aborcji. Dlatego za ten grzech trzeba ciągle Boga przepraszać i prosić o miłosierdzie. Troska o obronę życia człowieka przerasta możliwości ludzkie. Jest to walka duchowa, w której uczestniczą po obu stronach moce znacznie silniejsze od ludzkich możliwości. W tej walce dzieło obrony życia człowieka trzeba oddać samemu Bogu. Święty Jan Paweł II w Evangelium vitae podkreśla, że: „przerwanie ciąży jest – niezależnie od tego, w jaki sposób zostaje dokonane – świadomym i bezpośrednim zabójstwem istoty ludzkiej w początkowym stadium jej życia, obejmującym okres między poczęciem a narodzeniem. (…) Tym, kto zostaje zabity, jest istota ludzka u progu życia, a więc istota najbardziej niewinna, jaką w ogóle można sobie wyobrazić: nie sposób uznać jej za napastnika, a tym bardziej za napastnika niesprawiedliwego! Jest ona słaba i bezbronna do tego stopnia, że jest pozbawiona nawet tej znikomej obrony, jaką stanowi dla nowo narodzonego dziecka jego błagalne kwilenie i płacz. Jest całkowicie powierzona trosce i opiece tej, która nosi ją w łonie. Ale czasem to właśnie ona, matka, podejmuje decyzję i domaga się zabójstwa tej istoty, a nawet sama je powoduje” (EV 58).
Współwinnym tej strasznej zbrodni – jak pisze Jan Paweł II – może być ojciec dziecka, środowisko rodzinne oraz ci wszyscy, „którzy bezpośrednio lub pośrednio zmusili ją do przerwania ciąży. Odpowiedzialni są także lekarze i pracownicy służby zdrowia, gdy oddają na służbę śmierci wiedzę i umiejętności zdobyte po to, by bronić życia. Ale odpowiedzialność spada też na prawodawców, którzy poparli i zatwierdzili prawa dopuszczające przerywanie ciąży oraz – w takiej mierze, w jakiej sprawa ta od nich zależy – na zarządzających instytucjami służby zdrowia, w których dokonuje się przerywania ciąży. Ogólna i nie mniej poważna odpowiedzialność spoczywa zarówno na tych, którzy przyczynili się do rozpowszechnienia postawy permisywizmu seksualnego i lekceważenia macierzyństwa, jak i na tych, którzy powinni byli zatroszczyć się – a nie uczynili tego – o skuteczną politykę rodzinną i społeczną, wspomagającą rodziny, zwłaszcza wielodzietne albo zmagające się ze szczególnymi trudnościami materialnymi i wychowawczymi. Na koniec nie należy lekceważyć zorganizowanego sprzysiężenia, ogarniającego także instytucje międzynarodowe, fundacje i stowarzyszenia, które prowadzą programową walkę o legalizację i rozpowszechnienie aborcji na świecie. W tym sensie problem przerywania ciąży wykracza poza sferę odpowiedzialności poszczególnych osób, a zło przez nie wyrządzone przyjmuje daleko idący wymiar społeczny: przerwanie ciąży jest niezwykle bolesną raną zadaną społeczeństwu i jego kulturze przez tych, którzy powinni być jego budowniczymi i obrońcami. Jak napisałem w moim Liście do rodzin »stajemy tu wobec olbrzymiego zagrożenia nie tylko poszczególnego jednostkowego życia ludzkiego, ale całej naszej cywilizacji« (LdR 56). Stajemy wobec czegoś, co można określić jako »strukturę grzechu« wymierzoną przeciw jeszcze nie narodzonemu życiu ludzkiemu” (EV 59).
Zaufanie Jezusowi
Grzech zabójstwa nienarodzonych dzieci obciąża sumienia nas wszystkich. Ci, którzy dokonali aborcji lub współdziałali przy jej dokonaniu, w większości odchodzą od Kościoła i od Boga, ponieważ szatan ukazuje im Kościół nie jako ratunek, miejsce uzdrowienia i przebaczenia wszystkich grzechów, lecz jako oskarżyciela ich sumień. A odejście od wiary jest odwróceniem się od jedynego źródła uzdrowienia, którym jest Jezus Chrystus, dawca wszelkiego życia, działający i przebaczający wszystkie grzechy w Kościele katolickim.
Pan Jezus oddał swoje życie za wszystkich. Umierając na krzyżu, odkupił wszystkie grzechy. Czeka na wszystkich, których obciąża grzech aborcji, ponieważ pragnie ich uwolnić z ciężaru jego skutków.
Powrót do stanu łaski polega na powtórnym przylgnięciu do Jezusa, żalu za swe grzechy, wyznaniu ich na spowiedzi i prośbie o przebaczenie. Jest to możliwe wtedy, gdy człowiekowi będzie towarzyszyła wiara, że Bóg jest miłością i miłosierdziem samym.
Ekspiacja za grzechy aborcji
Ekspiacja jest praktyką powszechnie przyjętą w Kościele. Polega ona na wynagradzaniu Bogu za grzechy ludzkości przez uczynki pokutne, modlitwę, post, jałmużnę lub służbę potrzebującym.
Szacuje się, że w Polsce po II wojnie światowej dokonano łącznie ok. czterdzieści milionów aborcji. Temat mordowania nienarodzonych dzieci jest tematem drażliwym i dzieli społeczeństwo. Wiele kobiet i mężczyzn cierpi na syndrom poaborcyjny. Nieodpokutowana zawiniona śmierć dziecka jest źródłem wielu tragedii życiowych. Poprzez wspólną modlitwę i ekspiację Kościół chce temu zaradzić. Trzeba wierzyć, że miłość Boża, wyrażona najpełniej w dobrowolnej śmierci Jezusa Chrystusa za grzechy całego świata, jest zdolna uwolnić od wszelkich konsekwencji popełnionych czynów i przywrócić wolność. Jak podkreśla prorok Izajasz: „Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie” (Iz 53,5).
Istnieje niebezpieczeństwo, że wiele osób odchodzi na Boży sąd w stanie grzechu śmiertelnego, spowodowanego grzechem aborcji. Palącym zadaniem dla całego Kościoła jest ukazywanie tajemnicy Bożego miłosierdzia, które jest przecież większe niż każdy, choćby najcięższy grzech.
Ekspiacji powinni dokonywać wszyscy świadomi wagi problemu aborcji. Potrzebna jest wielka modlitwa i pokuta w diecezjach, parafiach i rodzinach. Chodzi o ponad miliard ludzi na całym świecie dotkniętych grzechem aborcji, którzy nie chcą się nawrócić, a przez to są zagrożeni wiecznym potępieniem. Każdy, kto dokonał aborcji lub przyczynił się do niej, potrzebuje uzdrowienia zarówno w sferze duchowej, jak i psychofizycznej.
Być może powinny powstać narodowe centra ekspiacji – sanktuaria, które poprzez wieczystą adorację, sakrament pojednania, Eucharystie wynagradzające za grzechy przeciw życiu, ukierunkowane kierownictwo duchowe, modlitwę różańcową upraszałyby łaskę nawrócenia dla ludzi pogrążonych w grzechu aborcji, przez wstawiennictwo świętych, w tym szczególnie ogromnej rzeszy dusz dzieci zamordowanych w łonach matek. Byłyby to miejsca łączące niebo i ziemię jako szczególne kanały łaski i oczyszczenia dla całych narodów. Św. Jan Paweł II apelował: „pilnie potrzebna jest wielka modlitwa za życie, przenikająca cały świat. W ramach specjalnych inicjatyw oraz w codziennej modlitwie niech każda chrześcijańska wspólnota, każdy ruch i stowarzyszenie, każda rodzina i każdy wierzący zanoszą żarliwe błaganie do Boga, Stwórcy i Miłośnika życia. Jezus pokazał nam, że modlitwa i post to najważniejsza i najskuteczniejsza broń przeciw mocom zła (por. Mt 4,1-11), i pouczył swoich uczniów, że niektóre złe duchy można wypędzić tylko w ten sposób (por. Mk 9,29). Zdobądźmy się zatem na pokorę i odwagę modlitwy i postu, aby sprowadzić moc z Wysoka, która obali mury oszustwa i kłamstwa, zasłaniające przed oczyma wielu naszych braci i sióstr niegodziwość czynów i ustaw wrogich życiu, i wzbudzi w ich sercach postanowienia i zamiary inspirowane cywilizacją życia i miłości” (EV 100).
Syndrom poaborcyjny
W akcie ekspiacji podstawową sprawą jest szczera spowiedź ze szczerym żalem i postanowieniem poprawy. Następnie Komunia święta, która jest złączeniem z Jezusem i duchową łącznością z zabitym dzieckiem, takim duchowym przytuleniem tego dziecka do siebie. Można wtedy wybrać płeć dziecku i nadać mu imię. W akcie ekspiacji trzeba poprosić to zabite dziecko o przebaczenie. Wtedy dopiero będzie możliwe przebaczenie samemu sobie.
W dalszym ciągu trzeba mówić temu dziecku o swojej miłości do niego, obiecać mu codzienną modlitwę, życie w stanie łaski uświęcającej i życie zgodnie z Ewangelią, aby jak najlepiej przygotować się na spotkanie z Bogiem w chwili śmierci.
Jeżeli te wszystkie kroki prowadzące do uzdrowienia zostaną włączone w sakrament pokuty i Eucharystię odprawianą w intencji rodziców i dziecka, z całą pewnością Chrystus dokona całkowitego uzdrowienia wszystkich, którzy cierpią z powodu syndromu poaborcyjnego. Kroki do uwolnienia z poczucia winy po aborcji, modlitwę matki, modlitwę ojca, świadectwa itp. można odnaleźć na stronach internetowych pod adresem: www.poaborcji.pl i www.duchowaadopcja.info.
Ksiądz bp Henryk Tomasik powiedział, że: „Jeżeli jest ekspiacja za profanację Najświętszego Sakramentu, to wtedy wzrasta świadomość konieczności, potrzeby szacunku dla Najświętszego Sakramentu. Podobnie ekspiacja za grzech aborcji jest takim budzeniem sumień wszystkich osób, również polityków, dotyczącym świętości każdego życia”. Nabożeństwa ekspiacyjne za grzechy aborcji można organizować i odprawiać przez cały rok. Jednak w kalendarzu liturgicznym jest kilka dni szczególnych, związanych z obroną życia ludzkiego. Są to: święto Świętych Młodzianków (28 grudnia), Uroczystość Zwiastowania Pańskiego, która jest także Dniem Świętości Życia (25 marca), V niedziela Wielkiego Postu, Dzień Dziecka, nabożeństwa pierwszopiątkowe. Można to także czynić podczas pielgrzymek czy adoracji Najświętszego Sakramentu.
W rozdziale Celebracje i modlitwy są zamieszczone modlitwy, nabożeństwa ekspiacyjne za grzechy aborcji.
