- Kościół rektoralny pw. św. Katarzyny – OO. Bernardyni
- ul. Żeromskiego 6/8
- 26-600 Radom
- woj. mazowieckie
- T: +48 48 362 72 15
- T2/F: +48 48 363 14 10
- E: radom.bernardyni@o2.pl
- W: http://radom.bernardyni.pl/
- FB: https://www.facebook.com/bernardyni.radom
DUSZPASTERZE:
- Gwardian:
- o. mgr Juniper Ostrowski OFM
- Wikariusz klasztoru:
- o. Fryderyk Nowacki OFM
- Duszpasterze:
- o. Metody Kornacki OFM
- o. Jan Szpila OFM
- o. mgr Ernest Paradysz OFM
- o. mgr Jakub Lasyk OFM
- o. dr Wenancjusz Stasiuk OFM
- Bracia
- br. Kazimierz Górka OFM – ekonom
- br. Jacek Szymczyk OFM – zakrystian
MSZE ŚW.:
- Niedziela / Uroczystość
- 6.30
- 8.00
- 9.30
- 11.00
- 12.30
- 17.00
- 18.30
- Dzień powszedni:
- 6.00
- 7.00
- 8.00
- 9.00
- 18.30
- Historia:
Ojcowie bernardyni przybyli do Radomia w 1468 r., aby zrealizować budowę kościoła i klasztoru z fundacji króla Kazimierza Jagiellończyka. Fundacja ta została zatwierdzona przez biskupa krakowskiego Jana Rzeszowskiego 27 V 1469 r. Później bł. Władysław z Gielniowa, patron Warszawy, głosił w „rodzinnym” – jak go nazywał kościele radomskim swoje słynne kazania. Budowę kościoła murowanego wraz z wieżą i zakrystią oraz pomieszczenia biblioteki i spiżarni rozpoczęto po 1480 r. Natomiast po 1506 r. rozpoczęto budowę murowanego klasztoru i innych pomieszczeń. Całość została zakończona ok. 1516 r. Pod koniec XVI w. dobudowano kaplicę św. Anny, która została poświęcona w 1598 r. przez bp. Dymitra Solikowskiego. Prawdopodobnie także w XVI w. cały kompleks został otoczony basztami, wałami i fosą. W początkach XVII w., za rządów gwardiana o. Szymona z Sokala, dokonano remontu prezbiterium, odnowienia wnętrza świątyni i wieży. Kolejne remonty prowadzono w latach trzydziestych i czterdziestych XIX w. (wieża, dachy na kościele i klasztorze, nowa posadzka, odnowa wnętrza) i dobudowano wg projektu arch. Zabierzyckiego nową kaplicę pw. św. Agnieszki. W XIX w. klasztor był ośrodkiem życia narodowego, zwłaszcza w latach 1861–1864. Wynikiem zaangażowania bernardynów w ruch narodowy i powstańczy była kasata klasztoru. Konwent został rozwiązany w 1864 r. Część zakonników przewieziono do klasztoru etapowego w Wielkiej Woli–Paradyżu, niektórzy pozostali w Radomiu do 1866 r., kiedy to po śmierci o Kawczyńskiego duszpasterstwo przy kościele objęli księża diecezjalni. Przeważnie nosili formalnie tytuł wikariusza parafii pw. św. Jana, byli jednak rektorami kościoła pobernardyńskiego. Po 1887 r. dobudowano kruchtę wg projektu budowniczego Rudolfa Mejera z Radomia i odnowiono wnętrze. Prace remontowe prowadzono także pod koniec XIX i na pocz. XX w. Dość gruntowne zmiany i remonty zaszły w latach 1911–1912 staraniem rektora ks. P. Dembowskiego, wg projektu arch. Stefana Szyllera z Warszawy. Od końca lat 20. XX w. myślano o sprowadzeniu ponownie bernardynów do Radomia. Starania prowadził m.in. ks. Wacław Kosiński, proboszcz parafii pw. św. Jana. W wyniku tych zabiegów 2 VIII 1936 r. bernardyni powrócili do Radomia. 5 II 1959 r. pożar zniszczył dach kościoła i klasztoru, podjęto wówczas konieczne prace remontowe. Od 1997 r. prowadzone były dalsze prace konserwatorskie. W ołtarzu głównym znajdują się pochodzące z końca XV w. rzeźby w drewnie, które zostały wykonane pod wpływem szkoły Wita Stwosza. Na placu przed kościołem znajduje się figura Matki Bożej Niepokalanej z 1858 r. postawiona przez Antoniego Plewińskiego, prawdopodobnie jako druga na świecie po ogłoszeniu dogmatu o Niepokalanym Poczęciu NMP. Poświęcono ją 13 czerwca tegoż roku. Murowana brama-kapliczka jest pozostałością dawnej bramy wjazdowej z kompleksu murów z XVI w. Klasztor był budowany w kilku fazach: początek w XVI w., potem w wiekach XVII i XIX. Jest to budynek murowany z cegły czerwonej, dwukondygnacyjny z podpiwniczeniem i poddaszem, dach pokryty jest dachówką.
15 III 2022 r. rozporządzeniem Prezydenta RP Zespół Bernardyński w Radomiu został wpisany na listę Pomników Historii.
MAPA:
