Pole herbu jest koloru błękitnego, który w heraldyce symbolizuje prawość, wierność, stałość, pobożność, lojalność, a także działalność na niwie dyplomatycznej.
Pośrodku pola, wewnątrz koła, mamy połączone dwie greckie litery, będące inicjałami tytułu: Jezus Chrystus (skrzyżowanie liter: I oraz X). Ten monogram uważano w starożytnych czasach prześladowania chrześcijan – podobnie jak krzyż – za znak święty, skuteczny i zabezpieczający przed duchami ciemności i ich wpływem. Nazywa się go monogramem gwiaździstym, bo przypomina gwiazdę oglądaną przez Mędrców ze Wschodu; i spotykamy go w sztuce katakumbowej. Aby wykluczyć możliwość błędnej interpretacji monogramu, widnieje pośrodku znak ryby – od początku chrześcijaństwa oznaczający Zbawiciela. W monogramie ukryta jest fundamentalna nauka o naturze Tego, który jest jednocześnie Synem Człowieczym, narodzonym z Maryi Panny (Jezus), oraz Synem Bożym, namaszczonym (Chrystus) przez Ducha Świętego do wypełnienia woli Ojca. Wpisany w znak gwiazdy, przypomina jeszcze i o tym, że Jezus Chrystus jest Słońcem – Światłością świata, oświecającą każdego, kto przychodzi na ten świat.
Kapelusz kościelny wieńczący herb wywodzi się z kapelusza pielgrzymiego i przypomina o wędrowaniu do niebieskiej ojczyzny. Przypomina także o nakazie misyjnym, aby głosić Ewangelię, aż po krańce ziemi. Zieleń kapelusza symbolizuje dobrych pasterzy, którzy wiodą owce na zielone pastwiska, oraz nieskażoną doktrynę wiary, którą dobrzy pasterze powinni karmić powierzoną sobie owczarnię.
Pod herbem widnieje zawołanie: „Omnia possibilia credenti”, czyli „Wszystko jest możliwe dla tego, który wierzy”, nawiązujące do słów, jakie wypowiedział Pan Jezus do ojca chłopca chorego na epilepsję, przed uzdrowieniem jego syna (por. Mk 9,23).
DO POBRANIA:
