Dzień Świętości Życia

687
Marsz dla Życia i Rodziny. Radom 2017. Foto: ks. S. Piekielnik / www.diecezja.radom.pl

Dzień Świętości Życia jest obchodzony w celu podkreślania nadrzędnej wartości życia ludzkiego. Do zainicjowania tego dnia zaapelował Jan Paweł II w encyklice Evangelium Vitae. W odpowiedzi Zebranie Plenarne Episkopatu Pol­ski uchwaliło w 1998 roku datę obchodów tego święta na 25 marca.

Jan Paweł II pisał: „Życie ludzkie jest święte i nienaruszalne w każdej chwili swego istnienia, także w fazie początkowej, która poprzedza narodziny. Człowiek już w łonie matki należy do Boga, bo Ten, który wszystko przenika i zna, tworzy go i kształtuje swoimi rękoma, widzi go, gdy jest jeszcze małym, bezkształtnym embrionem i potrafi w nim dostrzec dorosłego człowieka, którym stanie się on w przyszłości i którego dni są już policzone, a powołanie już zapisane w księdze żywota” (EV 61). W tym duchu Konferencja Episkopatu Polski przy okazji Dni Świętości Życia podkreśla, że rodzice, rodziny i wszyscy stanowiący prawo powinni stać na straży wyjątkowej wartości każdego ludzkiego istnienia od poczęcia do naturalnej śmierci.

Celem Dnia Świętości Życia jest budzenie wrażliwości na sens i war­tość ludzkiego życia na każdym jego etapie. W adhortacji apostolskiej Amoris laetitia papież Franciszek zachęca, aby rodziny z radością przyjmowały dar życia. Rodzina – „domowy Kościół” – jest miejscem, gdzie każde ludzkie życie powinno zostać otoczone szacunkiem i miłością. Dzieci, młodzież, małżonkowie i dziadkowie mają w rodzinie swoje niepowtarzalne zadania i role do spełnienia.

Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego

Z Dniem Świętości Życia jest związana Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego. Pełna poprawna nazwa brzmi: Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą. Nie jest to więc adopcja prawna dziecka po urodzeniu, pozbawionego opieki rodzicielskiej, do rodziny zastępczej, ale adopcja duchowa dziecka poczętego zagrożonego zabiciem w łonie matki. Wyrażana jest osobistą modlitwą jednej osoby o ocalenie życia dziecka wybranego przez Boga Dawcę Życia. Duchowa Adopcja jest modlitewnym towarzyszeniem poczętemu dziecku i jego rodzicom od początku życia dziecka aż do dnia jego narodzin. Trwa przez dziewięć miesięcy – okres wzrostu dziecka w łonie matki.

Przez dziewięć miesięcy, od poczęcia aż do dnia urodzenia wiele dzieci, zwłaszcza zagrożonych w swoim istnieniu, jest otoczonych troską i modlitwą, życzliwością i miłością ludzi dobrej woli. Ta modlitwa i życzliwość umacniają rodziców dziecka, aby mieli odwagę i siłę w przyjęciu daru poczętego dziecka z miłością i odpowiedzialnością.

W Dniu Świętości Życia wiele osób składa przyrzeczenia Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. Polega ona na codziennym odmawianiu jednej tajem­nicy różańcowej oraz specjalnej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców.

Złożenie przyrzeczenia powinny poprzedzać rekolekcje, dni skupienia lub przynajmniej ustna informacja na temat podejmowania i praktyk Duchowej Adopcji podawana przed złożeniem uroczystego ślubowania.

Przyrzeczenie Duchowej Adopcji może być też składane prywatnie przed Krzyżem, najlepiej w któreś święto Matki Bożej. Prywatne przyrzeczenie jest składane wówczas, gdy nie ma warunków do uroczystego złożenia go w kościele z pełnym ceremoniałem. Takie sytuacje są usprawiedliwiane np. chorobą, sędzi­wym wiekiem, niepełnosprawnością, uwięzieniem, pracą na morzu, skoszarowa­niem w wojsku, znaczną odległością miejsca zamieszkania kandydata od kościoła sprawującego liturgię przyrzeczeń adopcyjnych.

Duchowa Adopcja może być podjęta jeden raz, ale może być podejmo­wana cyklicznie co dziewięć miesięcy, jednak zawsze po wypełnieniu poprzed­nich zobowiązań. Każdorazową nową Duchową Adopcję powinno poprzedzać nowe przyrzeczenie. Adoptujemy każdorazowo tylko jedno nieznane nam dziecko zagrożone aborcją. Pan Bóg-Dawca Życia zna jego imię i On sam nam je wybiera.

Postanowienia dodatkowe są uzupełnieniem Duchowej Adopcji. Są dobro­wolne, lecz są chętnie widziane i praktykowane, ponieważ stanowią potrzebę większego zadośćuczynienia, dziękczynienia, bądź wyproszenia łask u Bożej Opatrzności. W celu dobrego wykonania podjętych postanowień, nie należy mno­żyć ich liczby.

Jeśli zdarzy się zaniedbać lub zapomnieć zobowiązania Duchowej Adop­cji przez dłuższy czas np. miesiąc, należy podjąć ją od początku. Trzeba wtedy odbyć spowiedź, ponowić przyrzeczenia i starać się je dotrzymać. W wypadku krótkiej przerwy należy Duchową Adopcję kontynuować, przedłużając praktykę o ilość dni opuszczonych.